เปลวไฟในสายธาร [ Tuscany In Love ]

“อย่าดึงแฟนผมลงไปรวมกับพวกคุณ เพราะเธออยู่คนละชั้นกัน ถ้าคุณคิดจะหลอกลวงคนในครอบครัวผมอีกแม้แต่คนเดียว ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณสองแม่ลูกไว้เหมือนตอนที่ปล่อยให้คุณพ่อทิ้งพวกเราตามแม่คุณไปแน่ และถ้าไม่อยากให้ผมใช้วิธีรุนแรงกว่านี้ล่ะก็ ผมแนะนำให้คุณรีบๆ เก็บเสื้อผ้าแล้วกลับเมืองไทยไปซะ”

เขาจ้องดวงหน้าที่แหงนมองเขาตาเขม็ง เพราะน้อยคนเต็มทีที่จะกล้ายืนสู้หน้าเขาได้เวลาโกรธจัดอย่างนี้

“ฉันชักอยากรู้ซะแล้วสิคะว่าวิธีรุนแรงของคุณจะเป็นแบบไหน เผื่อฉันจะเอาไว้ใช้กับสองแม่ลูกที่กำลังครอบงำคุณจนมองอะไรไม่เห็นบ้าง แฟร์ดีมั้ยคะ”

แถมยังกล้าต่อปากต่อคำกับเขาอีก

“คุณอยากรู้เหรอ งั้นก็ตอบผมมาก่อนสิว่าคุณจะรีบหนีกลับเมืองไทยตามคำสั่งผมหรือเปล่า”

“ทำไมฉันจะต้องหนีด้วย ในเมื่อฉันไม่ได้ทำอะไรผิดและฉันก็ไม่...อื้หมมมม”

เจ้าของริมฝีปากที่กำลังขยับเถียงเขาอยู่นั้น จู่ๆ ก็ถูกเขาลากตัวเข้าไปหาจนชนกับอกอย่างแรง แล้วก็โฉบลงมาปิดปากนุ่มไว้อย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน บวกกับอาการช็อกจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น ขณะที่เขากำลังบดขยี้กลีบกุหลาบอย่างหนักหน่วง

และไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้กับเจ้าหล่อน ทั้งๆ ที่ในใจนั้นทั้งเกลียดทั้งชิงชังหล่อนกับแม่จนไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากเดินเฉียดหรือไม่อยากเปิดปากพูดด้วยแม้แต่คำเดียว

ทว่าตอนนี้กลับกำลังกระชับร่างเพรียวไว้แนบแน่น ดูดดื่ม จนไม่อยากปล่อย แต่เขาจำต้องยุติการกระทำนี้ลง แล้วจับสองไหล่ไว้ จ้องมองดวงหน้าขาวที่กำลังซีดและตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

จนเขาอดยิ้มออกมาอย่างสะใจไม่ได้ ที่วิธีนี้ได้ผลจนทำเอาเจ้าหล่อนสลดลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“นี่เป็นเพียงหนึ่งในหลายๆ วิธีการของผมที่จะสรรหามาขับไล่คุณ ในทุกครั้งที่ผมถามว่าเมื่อไหร่คุณจะหนีกลับเมืองไทย แล้วถ้าคำตอบจากคุณคือ ‘ไม่’ คุณก็จะต้องเจอแบบนี้หรือมากกว่า ผมยังบอ...”

‘เพี๊ยะ’

ยังไม่ทันได้พูดจบด้วยซ้ำ ปรียากรก็ฟาดมือลงไปที่แก้มขาวเขาอย่างแรงด้วยความโกรธชนิดไม่เคยโกรธใครมาก่อนในชีวิตก็ว่าได้ เมื่อจูบแรกที่ควรจะหอมหวานชวนฝันและมาจากความรักถูกคนที่ตัวเองก็ไม่ชอบหน้าฉกชิงไป

เลโอเน่ยกมือขึ้นลูบแก้มควบคู่กับมองแผ่นหลังบางวิ่งออกนอกห้องไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ทั้งชิงชัง ทั้งติดใจกับริมฝีปากนุ่มจนอยากได้มาครอบครองอีก

‘แกทำอะไรลงไปเลโอเน่ แกต้องบ้าแน่ๆ’

และทั้งไม่เข้าใจตัวเองด้วย เพราะมีวิธีอีกร้อยแปดที่จะทำให้ ‘ยัยเด็กตัวแสบ’ นั่นบินกลับเมืองไทยไป ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้ด้วยซ้ำ

แถมไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะจูบเจ้าหล่อนได้ ในเมื่อเขาเกลียดยังกับอะไรดีมาตลอดเกือบยี่สิบปีที่พ่อทิ้งเขากับน้องๆ ไป