ซ่อนรักไว้ในสายหมอก

“ฝันไม่ได้โกรธใครหรอกค่ะ ฝันโกรธตัวเอง ที่ใจแตก”
“ฝันไม่ได้ใจแตก เชื่อพี่เถอะ ฝันกับพี่ เราทุกคนต่างทำดีที่สุดแล้ว” เปรมีเอ่ยชิดหูของภรรยาเสียงนุ่ม เขาอยากให้หญิงสาวเลิกโทษตัวเองหรือใคร แม้เธอจะแก่แดดไปบ้างตอนเด็ก แต่ก็ไม่เคยทำอะไรที่เกินเลย นอกจากตามเฝ้าเขาห่างๆ แล้วจะให้เขาคิดว่าเธอใจแตกได้อย่างไร
“ไม่! ฝันใจแตก พี่ยังเคยว่าฝันแบบนั้นเลย ฝันจำได้”
“พี่ขอโทษ พี่แค่ไม่อยากให้ฝันทำอะไรแบบนั้น แค่ฝันอยู่เฉยๆ พี่ก็รักฝันจะแย่แล้ว ฝันไม่จำเป็นต้องทำอะไรเพื่อกระตุ้นพี่เพิ่มหรอก คืนนั้นที่ฝันขึ้นไปชวนไอ้พวกนั้นเล่นเกมส์ ฝันทำให้พี่แทบคลั่ง”
“แต่พี่ก็แค่จับฝันโยนขึ้นรถ แล้วพาฝันไปสั่งสอนที่บ้าน สุดท้ายก็จู่จี๋กับคุณเบลล่าอวดฝันแค่นั้นเอง” หญิงสาวทบทวนความหลังให้เขาฟังเสียงสะอื้น
“พี่แค่อยากให้ฝันกลับ พี่อยากทำกับฝันมากกว่าที่ฝันคิดไว้เสียอีก แต่พี่ทำไม่ได้ ฝันเพิ่งเรียนจบ ยังไม่ได้ใช้ชีวิตให้คุ้มค่าเลย พี่สัญญากับน้ากิ่งเอาไว้ พี่ต้องรอให้ฝันทำงาน และได้ใช้ชีวิตเสียก่อน พี่ถึงจะสามารถจีบฝันได้ แต่พอเวลาผ่านไป งานพี่ก็มากขึ้น พี่ไม่มีเวลาแต่พี่ไม่เคยลืมฝันเลยนะ”
“แต่พี่ก็ไม่แตะต้องฝัน”
“ห่ะ!”
“เราแต่งงานกันตั้งนาน แต่พี่ก็ยังไม่เคยทำอะไรฝัน” หญิงสาวเอ่ยออกไปอย่างลืมตัว
“พี่นึกว่าฝันไม่ต้องการ”
“ฝันต.....” กันตาปิดปากตัวเองทัน เมื่อรู้ตัวว่ากำลังพูดเรื่องอะไรกับชายหนุ่ม
เปรมีหลุดเสียงหัวเราะออกมา เมื่อได้เริ่มแล้วไม่สามารถหยุดหัวเราะได้กว่าจะหยุดได้ก็ตอนที่โดนภรรยาทุบที่หน้าอกเข้าให้
“เลิกขำนะ!”


...........................................................

“อะแฮ่ม....” ร่างระหงในชุดสวยกระแอมเบาๆ เป็นการเรียกเพื่อน
เจ้าของบ้านสาวหยุดก้าวทันที ก่อนจะค่อยๆ หันกลับมามองเจ้าของเสียงด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“แกโกรธฉันจริงๆ เหรอ” กรเดชเอ่ยถามด้วยสีที่มีรอยยิ้มแหยๆ ประดับอยู่
หญิงสาวกอดอก และพยักหน้ารับหน้านิ่ง
“ฉันขอโทษ ฉันแค่อยากให้แกมีความสุขเลยต้องหลอกแก ถ้าฉันพูดความจริงแต่แรกแกก็จะต่อต้านไง เห็นไหมฉันหวังดีกับแกนะ”
“อือ”
“ฉันอยากให้เพื่อนได้ผัว แล้วแกก็ได้ผัวเห็นไหม” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเริ่มตอบรับ กรเดชจึงพูดต่อได้อย่างไหลลื่นมากขึ้น
“นังก้อน!” กันตาเอ่ยลอดไรฟัน เมื่อเพื่อนยังคงพูดไม่หยุด
“ทำไม การได้ผัวนี่สุดยอดที่สุดแล้ว จะได้รู้ว่ามันมีผีเสื้อบินอยู่ในท้องจริงไหม ตอนที่ได้ผะ.....” เสียงหวานแหลมของสาวเทียมหยุดได้ทันเมื่อหันมาเห็นหน้าเพื่อนที่มองตนเองคล้ายต้องการกินเลือดเนื้อ
“เลิกเพ้อเจ้อ มีธุระอะไรพูดมา”
“มาง้อ” แขกรีบจีบปากจีบคอเอ่ยทันที ก่อนเพื่อนสาวจะไม่หยุดฟังอีก
“ง้อ?.....ง้อทำไม” กันตาถามกลับหน้านิ่ง
“ง้อสิ เพื่อนโกรธเพื่อน เพื่อนก็ต้องง้อ”