กับดักมาลี (ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2)

"...คืนนี้ฉันเอาจริง ฉันจะปล้ำเธอจริงๆ อ๊าก!” ชายหนุ่มร้องลั่นเมื่อฟันแข็งๆ ฝังเขี้ยวลงบนต้นแขนจนต้องสะบัดด้วยความเจ็บปวด อิงวรางค์ฉวยโอกาสหมายวิ่งลงจากเตียง แต่ไม่ทันที่สองขาจะได้ก้าว อัคคีก็ส่งมือมารวบต้นขาเธอไว้และฉุดให้ล้มลงหงายราบกับฟูก เขากระโจนนั่งทับน่องของเธอ ก่อนจะยกแขนขึ้นและดึงเสื้อถอดยืดของตัวเองออก หญิงสาวกลืนน้ำลายอึกเมื่อแสงไฟจางๆ ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างเผยให้เห็นมัดเนื้องาม เขากำยำ แข็งแรงและดูมีอำนาจ เมื่อโน้มตัวลงมาหอมแก้มของเธอฟอดใหญ่

“เธอกัดฉันเหรออิงวรางค์” อัคคีคำรามกับแก้มขวาของเจ้าหล่อน

“คุณไฟพูดทะลึ่งนี่คะ” เจ้าของห้องนอนสติใกล้หลุดเต็มแก่

“คนอย่างฉันไม่ใช้แค่พูดทะลึ่งหรอกนะ แต่การกระทำโคตรทะลึ่งเลยรู้ไหม” ชายหนุ่มวาดมือลงมาตะปบกับทรวงอกอิ่มเต็มไม้เต็มมือประกอบประโยคบอกเล่า

“คุณไฟ…” อิงวรางค์ครางประท้วง “หยุดเดี๋ยวนี้นะคะ!”

“ฉันมารับค่าแรงของวันนี้” เขาพึมพำเมื่อเอียงใบหน้าลงพรมจูบสันกรามโค้งได้รูปและเผลองับติ่งหูของเธออย่างอดใจหยอกล้อไม่ไหว

“แล้วทำไมไม่บอกดีๆ ล่ะคะ คุณไฟจะเอากี่บาท” คนที่ขอให้เขาช่วยงานขนลุกซู่ละล่ำละลักอย่างโล่งใจคล้ายว่าเห็นทางรอดของตัวเอง
แต่แล้วทางนั้นก็ถูกปิดตายโดย แรงงานเถื่อน!

“เงินมีเยอะแล้วไม่อยากได้ อยากได้เธอ อยากได้เธอมากๆ”

อิงวรางค์อ้าปากค้างกับคำประกาศไม่อายฟ้าดินของชายหนุ่ม แล้วเขาก็เลื่อนลงมาหยอกล้อกับซอกคอ

“ต้องจ่ายคืนนี้นะ ฉันรับค่าแรงวันต่อวัน”

“อย่างนี้อิงไม่จ่าย!” หญิงสาวกัดฟันพูดด้วยเสียงแหลมสูงเมื่อเขาเริ่มทำรอยบนเนื้ออ่อน ความรู้สึกเจ็บจี๊ดแล่นไปกระจุกตรงผิวราวกับมดกัด

“จ่ายเถอะนะหนูอิง ฉันมันคนหาเช้ากินค่ำ ถ้าเธอไม่จ่ายฉันก็อดตายพอดี” อัคคีจุมพิตแผ่วเบาไปตามร่องรอยที่ทำสัญลักษณ์ไว้ ยัยตัวเล็กหยุดดิ้นแล้ว หากเปลี่ยนกิริยาขัดขืนเป็นส่งสายตาตัดพ้อ แต่ให้หยุดแค่จูบกับฝากรอยหรือ เห็นทีครั้งนี้คงทำไม่ได้ ด้วยตั้งเป้าไว้แล้วว่าระหว่างเธอและเขาต้องมีพัฒนาการมากกว่าครั้งก่อน

“จ่ายหน่อยนะครับคุณผู้หญิง ผมหิวจะตายอยู่แล้ว…”