พรางพิษ พิมพ์ครั้งที่ 2

เขาคือผู้สูญเสีย
เธอคือผู้รับกรรม
เขาคือผู้ทวงความเป็นธรรม
เธอคือผู้เก็บงำความจริง
เขามีครอบครัวอันแสนสุข
เธอนั้นมีทุกข์มากกว่าทุกสิ่ง
เขามีภรรยาคอยแอบอิง
เธอต้องยืนนิ่ง มองทั้งสองรักกัน


*****
เผียะ!

“เทียนหยด!” สมัตถ์จับมือหล่อนไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ก่อนจะดันร่างงามจนแผ่นหลังกระแทกกับต้นอโศก มันจริงที่เขาทำหล่อนเจ็บ แต่นั่นเพราะหล่อนไม่ยอมคืนสร้อยให้เขาดีๆ นี่นา และหล่อนไม่มีสิทธิ์มาตบเขาอย่างนี้ด้วย

สองร่างอยู่ในลักษณะประชิด เทียนหยดเจ็บแปลบที่แผ่นหลัง แน่นั่นไม่เท่ากับความเจ็บที่แผลบนต้นคอ สองตาของคนทั้งสองจ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตาย สมัตถ์อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก รู้แต่ว่าดวงตาแสนอวดดีของหล่อนที่เคลือบคลอหยดน้ำตามันสะกดเขาไว้มิให้ถอดถอนสายตา

“ทำไม! โกรธฉันเหรอ เอาสิ! ฉันตบ คุณจูบลงโทษเหมือนในละครไง” เธอท้าอย่างบ้าบิ่น บางทีคนดีๆ ก็ไม่มีใครรักหรอก ผู้ชายชอบผู้หญิงเลวๆ กันกระมัง

“เอาสมองส่วนไหนคิดฮะ!”

“สมองส่วนที่ไม่มีดีไง ผู้ชายชอบผู้หญิงมีจริตไม่ใช่เหรอ ชั่วๆ เลวๆ ชอบนักนี่”

“เธอพูดอะไรของเธอ!”

“พูดความจริงที่ผู้ชายโง่ๆ ไม่รู้ไงล่ะ เอาสิ จูบฉันซะที ชักอยากลิ้มรสสามีชาวบ้านดูแล้วละว่ามันจะเป็นยังไง!”

“ร่าน!” เขาด่าเสียงขรม ไม่คิดว่าเทียนหยดจะเป็นแบบนี้ไปได้

คนถูกด่าเจ็บจุกถึงขั้วใจ ไหนๆ ก็กลายเป็นคนร่าน งั้นก็ขอร่านให้ถึงที่สุดก็แล้วกัน

“อื้อ...” สมัตถ์ครางไม่เต็มเสียงเมื่อริมฝีปากของคนตรงหน้ากระแทกเข้ามาเต็มแรง ทั้งเจ็บทั้งตื่นตะลึง ทั้งมึนงงในสิ่งที่หล่อนทำ สองมือเขากำข้อมือหล่อนแน่น ในขณะที่หล่อนบดกลีบปากลงมาราวชำนาญนักหนา

เทียนหยดหลับหูหลับตาจูบสมัตถ์อย่างเอาเป็นเอาตาย ใช้ความรู้เรื่องจูบอันน้อยนิดที่มีเพื่อจูบเขา เพื่อท้าทาย เพื่ออะไรก็ได้ที่จะทำให้เธอชนะ มันเป็นการกระทำที่โง่เขลา เพราะเมื่อเธอพาปลายลิ้นผ่านเข้าไปในโพรงปากอุ่นร้อน ความรู้สึกแปลกๆ ก็วิ่งมาชนมาหัวใจ ร่างเธอชาดิก สมองเริ่มไม่ทำงาน กายทุกส่วนมึนชา รับรู้เพียงแค่ปลายลิ้นที่กำลังเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเขา รับรู้เพียงสองมือเขาที่เลื่อนมาจับไหล่เธอไว้แล้วพยายามผลักออก เธอเลื่อนมือมาดันท้ายทอยเขาเข้าหาใบหน้าตัวเอง ส่งแรงจูบแทบลืมหายใจไปลิ้มรสความหวานจากโพรงปากอุ่น ให้ตายเถอะ ทำไมมันหวานอย่างนี้!

สมัตถ์หัวใจเต้นแรง ท้ายทอยเขาถูกตรึงด้วยมือน้อย แม้มือจะจับไหล่บางไว้แต่มันก็อ่อนเรี่ยวแรงทุกที รสจุมพิตอันแปลกใหม่กำลังทำให้ร่างเขาสนองตอบ เขาบังคับมันไม่ได้ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเลือนหายชั่วคราว สองมือเลื่อนขึ้นไปหาศรีษะหล่อน ดันมันเข้ามาเช่นกัน ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเขากับหล่อนจูบกันอย่างดูดดื่ม ลิ้มรสจุมพิตที่หวานเชื่อมราวกับจุมพิตของน้ำผึ้งที่อาทาด้วยยาพิษก็มิปาน

“เฮือก!” เทียนหยดผวาเมื่อถูกผลักออกมาอย่างแรง ใบหน้างามมีแววตื่นตระหนกแต่ดวงหวานเยิ้มเชิญชวน ริมฝีปากน้อยเจ่อนิดๆ แต่น่าปรารถนาในสายตาคนมอง

สมัตถ์หายใจแรง เม้มปากแน่น ผลักหล่อนออกแรงๆ แล้วมายืนหอบหายใจ หลังมือข้างหนึ่งยกขึ้นปาดเช็ดริมฝีปาก ราวกับว่ารังเกียจมันนักหนาทั้งที่หัวใจเต้นแรง ทั้งที่กายร่างตื่นเพริศเพราะจุมพิตหนนี้

“เธอทำบ้าอะไรฮะ!” เขาร้องถามดังๆ พยายามดึงสติคืน หันหน้าหนีไปทางอื่นไม่อยากมองริมฝีปากอวบๆ นั่น

เทียนหยดส่ายหน้าแทนคำตอบ ไม่รู้สิ ไม่รู้ทำไปได้อย่างไร แต่สะใจชะมัด ถ้าราตรีรู้เข้าคงได้อกแตกตาย

“ทำไม รังเกียจเหรอ เห็นจูบตอบนี่ ยอมรับเถอะสมัตถ์ว่าคุณก็อยา...”

เผียะ!

แรงตบของสมัตถ์ทำเอาเทียนหยดหน้าชา ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่มีในร่างสามารถลดความเจ็บปวดของเธอได้กึ่งหนึ่ง เธอหันมามองเขา เขาตบที่หน้าแต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงเจ็บที่หัวใจ

สมัตถ์จ้องมองมือตัวเอง รู้สึกผิดแต่ปากเม้มไว้ไม่ยอมเอ่ยคำขอโทษออกมา

“สมควรแล้วนี่ ตบเรียกสติ เธอจะได้เลิกยั่วฉันซะที จำไว้นะเทียนหยด ฉันไม่มีวันสนใจเธอ ฉันมีเมียแล้ว! เลิกทำตัวร่านๆ ให้แม่เธอต้องขายหน้าซะที!”