Make me love you : รักผมนะ…ที่รัก

เพราะมีความจำเป็นต้องหาเงินหลักสิบล้านให้ได้ ภายในเวลาสามเดือน!
นั่นจึงเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้คนไม่สวยอย่าง ธารบุษป์ คิดจะศัลยกรรมยกร่างตัวเองเสียใหม่ เพื่อจะได้ตกถังข้าวสารกับเศรษฐีหน้ามืดสักคน!

แต่เหมือนสวรรค์จะไม่เป็นใจ เพราะอะไรๆ ก็ติดขัดไปเสียหมด
แล้วใคร?...จะเป็นพระเอกขี้ม้าขาวมาช่วยคนไม่สวยอย่างธารบุษป์
ระหว่าง….

พี่ตรัย เป้าหมายอันดับหนึ่ง ชายหนุ่มผู้ที่เคยขอธารบุษป์เป็นแฟนตั้งแต่เรียนอยู่อนุบาล! และตอนนี้เขาก็ยังหล่อ โสด แถมยังรวยมาก เหมาะแก่การจะรื้อถ่านไฟเก่าที่ลุกพรึบๆ

หรือจะเป็น หมอเล็ก หมอฟันที่แนะนำธารบุษป์เรื่องผ่าตัดกราม เขาคือผู้ชายธรรมดาที่ปิ้งสาวไม่สวยเข้าให้ จนถอนตัวไม่ขึ้น หืมมมม

--------

“มีอะไรให้ผมช่วย คุณบอกผมได้เลยนะ ตกลงไหม”
“งั้นฉันขอยืมเงินคุณสักสิบล้านสิ”
“ห๊า!” ท่าทางตกใจของรามิล ทำเอาธารบุษป์หัวเราะ
“ฉันล้อเล่นหรอก กินเถอะ ไก่กับข้าวเหนียวเย็นหมดแล้ว” ธารบุษป์เปลี่ยนเรื่องได้เร็วตามเคย เธอสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ ยกมือแอบปาดน้ำตาแล้วก้มหน้าก้มตากินไก่กับข้าวเหนียวต่อ
“แต่ผมให้คุณยืมได้นะ”
“ไว้ฉันหาไม่ได้ ค่อยยืมคุณนะ”
“ตกลง พูดแล้วห้ามเปลี่ยนใจนะคุณ”
“คุณด้วย ให้ฉันยืมแล้วถึงเวลาห้ามบอกว่าไม่มีล่ะ” รามิลน่ะหรือจะเปลี่ยนใจ แม้เขาจะไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้นในเวลานี้ แต่ถ้าเขาจะหาก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็น
ชายหนุ่มได้แต่มองเธอและอยู่ข้างๆ ก่อนจะชวนเธอกลับบ้าน เพราะเห็นว่าดึกแล้ว รถบิ๊กไบค์ของรามิลจอดริมประตูรั้ว ธารบุษป์ก้าวลงไปจากรถ เอ่ยร่ำลาเสร็จก็ก้มหน้าควานหากุญแจจะไขเข้าบ้าน กระทั่งเสียงทุ้มดังขึ้น
“นี่คุณ”
“อะไร” ขณะถามกลับ ธารบุษป์ก็ยังคงควานหากุญแจอยู่
“เงยหน้ามองผมหน่อยสิ” รามิลที่ตอนนี้ก้าวลงจากรถมายืนอยู่ตรงหน้าธารบุษป์เอ่ยขึ้น
“มองทำไม เห็นหน้าคุณจนฉันเบื่อแล้ว ไม่มอง” อันที่จริงคือเธอกำลังง่วนอยู่กับการหากุญแจมากกว่า หรือจะเผลอหยิบออกมาวางบนโต๊ะตอนกินไก่นะ
“คุณบัว”
“อะไรอีกเล่า เรียกกันอยู่ได้ ตาแว่น”
“ผมชอบคุณนะ” ประโยคที่ได้ยินทำเอาธารบุษป์อึ้ง จนกุญแจเข้าบ้านที่หาพบแล้วหล่นไปกองกับพื้น เมื่อครู่เหมือนหูเธอจะแว่วๆ ได้ยินว่ารามิลบอกว่าชอบ ไม่จริงมั้ง
“ผมชอบคุณ คุณบัว” รามิลย้ำชัดถึงความในใจ ในที่สุดเขาก็กล้าพอจะบอกว่ารักเธอ
“คะ…คุณเมาไก่ทอดหรือเปล่า อยู่ๆ มาบอกชอบกันแบบนี้ ตลกร้ายเนอะ” ธารบุษป์แสร้งทำเป็นหัวเราะ ทั้งๆ ที่หน้านั้นยังอึ้ง คิดแล้วก็งงชวนสับสน รามิลบอกว่าชอบเธอ เขาชอบเธอได้ยังไง ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่
“ความรักของผมมันตลกอย่างนั้นเหรอ”
“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่สงสัยว่าคุณมาชอบฉันได้ยังไง” นั่นเพราะคิด
ยังไง ก็คิดไม่ออกว่าทำไมรามิลถึงได้ชอบเธอ
“ทำไมจะชอบไม่ได้”
“ก็ฉันขี้เหร่ออกนิ แล้วที่สำคัญ ผู้หญิงรอบๆ ตัวคุณก็สวยกว่าฉันตั้งเยอะ ทำไมไม่ไปชอบ”
“สงสัยผมจะชอบของแปลก”
“เอ้า!”
“สั้นๆ ง่ายๆ ผมชอบคุณ ชอบก็คือชอบ ไม่เห็นต้องมีเหตุผล และผมก็จะทำแบบนี้กับคนที่ผมชอบเท่านั้น” รามิลดึงตัวธารบุษป์เข้ามาใกล้
ร่างบางแนบชิดกับอกแกร่ง ก่อนที่สติของธารบุษป์จะกระเจิดกระเจิงมากกว่าที่เป็นอยู่หลายเท่า เมื่ออยู่ๆ รามิลก็โน้มใบหน้าลงมาขโมยจูบจากเธอไป จูบที่ทำให้ธารบุษป์ใจสั่น ขาสั่นจนแทบจะยืนทรงตัวไม่อยู่
เพราะรักทำให้จูบของรามิลนั้นนุ่มนวลราวกับสัมผัสของผีเสื้อ ธารบุษป์คล้ายกำลังตกอยู่ในห้วงของความฝัน เธอเผลอหลับตาพริ้มรับสัมผัสจากรามิล จูบแรกที่เธอหวังจะมอบให้ตรัย แต่ตอนนี้รามิลได้จูบนั้นไปครองเสียแล้ว
“คนอย่างผม ถ้าไม่ชอบจะไม่ทำแบบนี้กับใครเด็ดขาด” เสียงทุ้มดังขึ้นทันทีที่ถอนจูบออก ใบหน้าของรามิลกับธารบุษป์ห่างกันเพียงไม่กี่เซ็น ทำให้ต่างฝ่ายต่างรับรู้ลมหายใจร้อนๆ ของกันและกัน
“ถ้าคุณยังไม่เชื่อ เรามาจูบกันอีกครั้งก็ได้นะ”
“เชื่อแล้ว ฉันเชื่อแล้ว”