มิอาจรัก

“ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ”
เขาลากวีชนัฏมาถึงห้องใหญ่ เหวี่ยงลงบนโซฟาเบด
“ฉันไม่สนใจว่าเธอจะมีใคร ก็แหงสิ...ถ้าไม่มีคงแปลก เด็กหัวนอกอย่างเธอคงง่ายน่าดู”
เน้นหนักคำว่าง่ายคล้ายต้องการต่อว่า วีชนัฏเชิดหน้าใส่
“ใช่ ฉันมีผัวแล้ว ฉันมันใจง่าย เพราะงั้นคุณไม่ควรมายุ่งกับผู้หญิงอย่างฉัน เพราะคุณมันดีเลิศเกินไป”
มองเขาด้วยสายตาเชือดเฉือน โซลแทบคลั่งเมื่อได้ยินกับปากว่าเธอมีเจ้าของ ต่อมหึงหวงทำงานทันที
“ถ้าง่ายขนาดนั้น ฉันขอ...”
คุกเข่าข้างโซฟาเคลื่อนตัวไปใกล้เธอ รายนั้นกระเถิบหนีจนไม่มีทางให้ขยับได้อีก
“ปล่อยฉัน! คุณจะต้องเสียใจที่ทำแบบนี้”
ท่าทีรังเกียจมาพร้อมสายตาเกรี้ยวกราด ให้ตายสิ! มันทำให้โซลหัวเสียที่สุด
“ฉันเป็นไอ้หน้าตัวเมียที่พร้อมจะข่มขืนเธอตรงนี้ ตอนนี้!”