เหยื่อสวาท

"เธอชื่อพิณสุดาใช่มั้ย เอาเงินไปซะ แล้วเลิกยุ่งกับผัวคนอื่นเสียที"
"เสียใจด้วย ถึงคนอย่างฉันจะซื้อได้ด้วยเงิน แต่ไม่ใช่เศษเงินของคุณ"
"แล้วผู้หญิงหน้าด้านอย่างเธอจะต้องเสียใจที่กล้าปฏิเสธคนอย่างฉัน
"เออ!! ฉันจะคอยดูว่าฉันจะเสียใจยังไง ไอ้คนเฮงซวย!!"

ดวงตาคมดุของ วายุ จับจ้อง พิณสุดา เหยื่อสาวปากกล้าตั้งแต่หัวจดเท้า
ผู้หญิงคนนี้ก็แค่สาวโรงงานธรรมดาๆ มีดีแค่หน้าตากับเชพบ๊ะๆ ก็เท่านั้น
แถมปากกระจับสวยนั่นยังร้ายยิ่งกว่าแม่ค้า...พ่นไฟใส่หน้าเขาไม่หยุด
แต่เพราะแบบนี้ล่ะมั้ง...พี่เขยของเขาจึงหลงจนโงหัวไม่ขึ้น
ถึงขนาดทิ้งพี่สาวของเขาให้กินน้ำตาต่างข้าว เสียอกเสียใจจนแทบบ้า
วายุจึงต้องทำหน้าที่องครักษ์พิทัพษ์พี่สาว จัดการเขี่ย 'เมียน้อย' ให้พ้นทาง
แต่เมียน้อยขึ้นหิ้งอย่างพิณสุดา...มีหรือจะยอมให้เคี้ยวง่ายๆ!!
"เอาสิ...ฆ่าฉันให้ตาย ถือว่าตัวเองรวยจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ คุณมัน...."
น้ำเสียงของพิณสุดาถูกดูดกลืนหายเข้าสู่ลำคอเมื่อถูกจู่โจมด้วยจุมพิตเถื่อน
วายุใช้ริมฝีปากของตัวเองบดเบียดกับริมฝีปากสีซีดนั่นอย่างรุนแรงและพอถอนจูบออกเท่านั้น มือน้อยๆ ของเธอก็สะบัดเต็มรักใส่ใบหน้าคมสุดแรง
"คุณมันบ้า ฉวยโอกาส คนเลว!!"
"แบบนั้นน่ะเขาไม่เรียกว่าเลวหรอกนะ....แบบนี้ต่างหากที่เรียกว่าเลว"
วายุตะโปมจูบไปทั่วเรือนร่างสมส่วนที่ทั้งสะอาดและบริสุทธิ์น่าทะนุถนอม บีบเคล้นอกอวบอัดเปลือยเปล่าอย่างร้อนแรง ดูดเม้มไปทั่วอย่าหิวกระหาย กลิ่นสาบสาวที่ลอยเข้าจมูก กำลังปลุกปั่นสัญชาตญาณของนักล่าให้ตื่นตัว

เมื่อราชสีห์หนุ่มผู้แสนหยิ่งทระนงกระโจนเข้าขย้ำเหยื่อสาวที่มีลูกเล่นแพรวพราว แต่ยิ่งกำราบเธอด้วยไฟสวาทร้อน...กลับเป็นหัวใจของเขาที่เริ่มละลาย
แล้วอย่างนี้วายุจะหาวิธีใดมาสยบเหยื่อสวาทสารพัดพิษ