ลิขิตชัง สั่ง...ปรารถนา (ทาสพิศวาสบำเรอรัก2)

“จงลง จงลง”
“ลง...ลงแล้วค่ะอาจารย์ เพื่อนหนูลงแล้ว”
“ยัง...จารว่ายังไม่ลงดี ลงลูกลง ลงไป ลงซี่”
“…เอ่อ หนูลงแล้วค่ะอาจารย์”
“ฮื่อ~ เชื่อจารสิ จะรู้ดีกว่าอาจารย์ได้ยังไง ลงลูกลง ลงซะนะ ลง ลงซี่...” เขาเขม่นดวงตา ส่งเสียงเข้มกลับไปหาหญิงสาว ที่พึ่งคลายจากอาการถูกสิ่งเร้นลับสิงสถิตร่าง เมื่อได้ยินเสียงโต้แย้งขัดความขลัง ยิ่งสร้างความฉงนสนเท่ห์ให้กับทุกสายตา ก่อนที่แต่ละคนจะค่อยๆ ประนมมือยกขึ้นมา ด้วยความศรัทธาเลื่อมใส ขณะที่ชายไว้หนวดเครายาวประ หยิบดึงอาภรณ์ลายเสือที่เขาสวมใส่อยู่นั้น ให้โคร่งโป่งตรงเป้า ที่ซึ่งตุงไม่ยอมสงบ ค้างเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ระหว่างที่ขยับก้นขยุกขยิกไปมา ทว่าผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้น กลับเข้าใจว่านั่นคือท่าทีของจอมขมังเวทย์ ที่ซึ่งมีปฏิกิริยาแอคอาร์ทแตกต่างจากคนปรกติทั่วไป