เมียจอมโจร

ใครเลยจะรู้ว่างานอดิเรกของ ‘อัลวาโร อัลทาซา’ ทายาทมหาเศรษฐีพ่อค้าอาวุธสงครามแห่งโมร็อกโก ก็คือการเป็นโจรสลัด ออกจี้ปล้น อาละวาดจนชื่อเสียงกระฉ่อนไปทั่วทั้งคาบสมุทร แต่เป้าหมายของชายหนุ่มไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทองหรือชีวิตคน หากเป็นผู้หญิง โดยเฉพาะหญิงสาวพรหมจรรย์ที่กล้าหาญพอจะขัดขืนความต้องการอันเร่าร้อนของเขา

‘หม่อมราชวงศ์หญิงอนามิกา’ ไม่เคยคิดว่าการล่องเรือสำราญในทะเลแคริบเบียนเพื่อพักผ่อนหลังสำเร็จการศึกษา จะกลายเป็นฝันร้าย เมื่อเธอต้องตกเป็นเชลยอยู่ในเงื้อมมือของโจรสลัดจอมหื่น มิหนำซ้ำยังปากเสียผิดกับหน้าตาที่หล่อเหลาจนแทบเคลิ้ม ทางเดียวที่เธอจะรอดพ้นจากการตกเป็นทาสบำเรอบนเตียงของเขา นั่นก็คือการคว้ามีดปอกผลไม้ แล้วแทงเขาให้ตายคามือ

***

“ดื้อๆ อย่างเธอมันก็ควรจะถูกขังอยู่ที่นี่หรอกนะ แอนนา... แต่อย่าลืมว่าเธอใส่ชุดเหม็นๆ ตัวนั้นมาสามวันเต็มๆ แล้ว เธอคงไม่อยากเป็นขี้กลากใช่ไหม”

“จะเป็นขี้กลากหรือขี้เรื้อนมันก็เรื่องของฉัน คุณมายุ่งอะไรด้วย” ทำหน้าบูดบึ้ง พอรู้ว่าดวงตาเรียวยาวคมกริบกำลังจดจ้องมาที่เธอ หญิงสาวก็เชิดหน้าหนีไปเสียอีกทาง ไม่ยอมเปิดโอกาสให้ได้สบตากัน

“คิดว่าฉันอยากจะยุ่งนักเหรอ แต่ฉันก็ต้องระวังความปลอดภัยของตัวเองเหมือนกัน...”

“ความปลอดภัยอะไรของคุณ” เธอนิ่วหน้าด้วยความไม่เข้าใจ... เขาพูดบ้าอะไรของเขาอีกล่ะนี่...

“ก็ถ้าเกิดวันไหนเธอเกิดอารมณ์อยากจะนอนกับฉันขึ้นมา ฉันจะได้ไม่ติดโรคผิวหนังจากเธอยังไงล่ะ” เขายกมุมปากเป็นเชิงเย้ยหยัน ก่อนจะส่ายหน้าพึมพำถ้อยคำที่ทำให้หม่อมราชวงศ์หญิงทั้งโกรธทั้งอาย “ผู้หญิงอะไร หน้าตาก็พอดูได้ แต่ทำตัวสกปรกสิ้นดี...”

“นี่คุณ! ฉันไม่ได้สกปรกนะ!!” อนามิกาแหว ทำตาค้อนควัก “ฉันอาบน้ำถูสบู่ทุกวัน!!” แล้วทำไมเธอจะต้องไปเถียงเขาด้วยล่ะ ยิ่งเขารังเกียจเธอ เธอก็ควรจะยิ่งดีใจไม่ใช่หรือ “แล้ว... แล้วก็อย่าฝันไปเลยว่าชาตินี้ฉันจะยอมมีอะไรกับคุณ!!”

“ยิ่งเธอคิดจะอยู่บนเรือไปจนแก่ เธอก็จำเป็นต้องมีเสื้อผ้าสำรองเอาไว้มากๆ เพราะฉะนั้นเลิกดีดดิ้นแล้วเตรียมตัวลงเรือไปกับฉันเสียดีๆ”

“ฉันไม่ไป!!” หญิงสาวสะบัดหน้า

“พูดดีๆ ไม่ฟังใช่ไหม...” กัปตันหนุ่มย่างสามขุมเข้าไปหา อนามิกาก็รีบเดินถอยหลังกรูด

“เอ๊ะ คุณจะทำอะไรของคุณ... อย่ามาทำบ้าๆ กับฉันอีกนะ...” ปากละล่ำละลัก ดวงตาก็สอดส่ายไปมารอบตัว

“ถ้าจะมองหามีดล่ะก็ ฉันให้ซาคาเรียเอาไปโยนทิ้งแล้ว”

“คุณอย่าเข้ามานะ...” พูดไม่ทันขาดคำ อัลวาโรก็ยกร่างของเธอขึ้นมาอุ้มอย่างง่ายดายราวกับตัวเธอไร้น้ำหนัก ใบหน้าหญิงสาวกลายเป็นสีชมพูจัดด้วยความเขินอาย ได้แต่หันหน้าหลบไปให้ห่างจากสายตาของเขามากที่สุด... “ปล่อยสิ ฉันบอกให้ปล่อยยังไงล่ะ”

“ถ้าจะให้ปล่อยก็ต้องเลิกดื้อแล้วยอมเชื่อฟังฉัน”

“ตกลงๆๆ... ฉันยอมไปกับคุณแล้ว... ปล่อยฉันเสียทีสิ...”

“ก็แค่นั้นแหละ...” เขาหัวเราะหึๆ ในลำคอ

อัลวาโรค่อยๆ วางร่างหญิงสาวลงบนพื้นช้าๆ... ก่อนจะปล่อยตัวเธอเป็นอิสระ เขาก็ถือโอกาสยื่นหน้าเข้าไปสูดแรงบริเวณต้นแขนและหัวไหล่ของเธอ... หม่อมราชวงศ์หญิงรีบก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ ถึงแม้จมูกของเขาจะไม่ได้สัมผัสกับร่างกาย เธอก็ยังอดขนลุกซู่ไม่ได้...

“ฉันเชื่อแล้วว่าเธออาบน้ำทุกวัน” กัปตันหนุ่มทำหลับตาเคลิ้ม

“ฉัน... ฉันก็บอกคุณแล้วนี่...” ใบหน้าอนามิกาแดงก่ำขึ้นมาอีก

ชายหนุ่มยื่นนิ้วไป ทำท่าจะกดรหัสคลายล็อกบนแป้นตัวเลขด้านใน หญิงสาวเห็นเข้าก็พยายามเขย่งเท้า ยืดศีรษะไปมอง เพื่อจะจดจำตัวเลขชุดนั้น แต่ก็ต้องล้มเลิกความคิดกลางคันเมื่อใบหน้าของชายหนุ่มหันมาจ้องถมึงเป็นเชิงรู้ทันเสียก่อน

“แต่ถึงกลิ่นตัวจะสะอาดยังไง...” เขาเปิดประตูให้เธอ “แต่ผู้หญิงน่ะ ก็ควรจะได้เปลี่ยนชุดชั้นในทุกวันนะ”

ได้ยินคำพูดสบประมาทของอีกฝ่าย อนามิกาต้องเบิกตาโพลง กำลังจะหันไปแย้ง แต่ก็รีบกัดฟัน สองมือกำหมัดแน่น ห้ามใจตัวเองเอาไว้ได้ทัน...
เรื่องพวกนี้เถียงไปก็มีแต่จะเสียเปรียบเขา...

ไอ้คนบ้า! ไอ้คนทุเรศ! ไอ้คนลามกจกเปรต!...

ในหัวมีแต่เรื่องสกปรก ต่ำช้าที่สุด!...