ปักษาร่ายรัก

“เจ้าอินหยุด! เข้มแข็งไว้ หยุดเถิดคนดี ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องเสียใจ” แทนคำตอบรับ หญิงสาวกลับผลักเขาล้มหงายลงไปบนเตียงกว้างของตน ทั้งปีนขึ้นไปนั่งคร่อมร่างสูงใหญ่เอาไว้ ทำให้เขาได้แต่นอนแผ่หลา รอเมตตาจากแม่กระต่ายที่มาปีนป่ายยั่วน้ำลายกรงเล็บราชาแห่งปักษาเช่นเขา ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นได้แค่ นกกระจอก ก็ตามที
“อินหยุดไม่ได้ เพราะยิ่งอินได้แตะต้องคุณ ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกของอินมันก็ดีขึ้นเรื่อยๆ”
ว่าแล้วก็ลงมือแกะกระดุมเสื้อนอนของชายหนุ่มออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยื่นมาปลดตะขอบราของตัวเองบ้าง แค่มองเลือดในกายหนุ่มก็เดือด แต่สิ่งที่เจ้าตัวเล็กทำก็คือ นำมือที่ไร้แรงขัดขืนของเขาไปโอบอุ้มห่อหุ้มพานวดเฟ้น
“ยะ...อย่าทำแบบนี้เลย โธ่...ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะ”
“ก็ไม่ต้องทำอะไรนี่คะ แค่ยอมเป็นของอินก็พอ” เสียงหวานเอ่ยเย้ายวน
“ไม่ได้นะ! ไม่ได้! ตอนนี้เจ้าไม่เป็นตัวของตัวเองนะ บ้าที่สุด...พระมารดา! ช่วยเจ้าอินด้วยเถิดกระหม่อม” แต่ไม่ว่าเขาจะเรียกอย่างไรก็ไม่อาจสื่อถึงพระมารดาได้เลย เพราะพระเวทของเขากั้นเอาไว้ จะคลายหรือแค่แรงยกมือยังไม่มี นับอะไรกับการตั้งสมาธิที่มีคนทำลายอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ รำคาญเสียงร้องมากนักก็ใช้เต่งเต้างามปิดปากเสียเลย เงียบสนิททีเดียว
“ยังไงก็ไม่ยอมร่วมมือกับอินใช่มั้ย” ถามอีกครั้งเหมือนให้โอกาส
“ใช่!” ชายหนุ่มตอบหนักแน่น แม้นจะเป็นเพียงสีหน้าและลมปาก เพราะ ‘อย่างอื่น’ พร้อมแล้ว
“ถึงคุณไม่ยอม อินก็จะปล้ำ!”
ประกาศอย่างชัดเจนไปแล้ว ลิ้นร้อนและปากนุ่มก็ประทับลงบนยอดอกแกร่ง ปัดป่ายเร่งรัวอย่างที่เขาเคยทำ ฝ่ามือของพญาวิหคหนุ่มทำได้แค่จิกกำผ้าปูที่นอนนุ่ม ร่างหยัดเกร็ง ลมหายใจขาดหายเป็นห้วงๆ
“อิน! เจ้าอิน หยุดเถอะคนดี เดี๋ยวก็ได้ร้องไห้ฟูมฟายอีกหรอก ได้ยินฉันไหม”
ในมุมหนึ่งของจิตที่กำลังถูกครอบงำ อินทิราคล้ายได้ยินชายหนุ่มร้องเรียกมาจากที่ไหนสักแห่ง หญิงสาวรู้สึกตัว แต่ก็ไม่อาจพาตนเองออกมาจากสายธารแห่งปรารถนาอันเชี่ยวกรากนั้นได้
“อินไม่รู้ อินหยุดตัวเองไม่ได้ รู้แต่ว่าคุณวาต้องเป็นของอิน”
ตอบแล้วก็เลื่อนตัวต่ำลงไปอีก หน้าท้องที่สมบูรณ์แบบอย่างชายเป็นจุดหมายที่จะถูกบุกรุกราน กล้ามเนื้อแน่นหนั่นเป็นลอนคลื่นเกร็งเครียด เมื่อปลายลิ้นลูบไล้สะกิดเกา ปลายนิ้วเรียวสอดเกี่ยวเข้าไปที่ขอบกางเกงนอนผ้ายืด ดึงให้ติดตามแรงรั้งลงไป
“เฮ้! เฮ้! ขอเวลานอกคุยกันก่อน อินทิราถ้าเธอกินฉันไปแล้วเธอต้องรับผิดชอบ ฉันไม่ใช่ของเล่นของเธอนะ” วายุโวยวายทั้งที่กำลังจะตายเพราะพิษเสน่หาที่อีกฝ่ายร่ายรด พยายามฝืนสะโพกไว้เต็มที่ ขืนปล่อยให้อาวุธร้ายเป็นอิสระ ความโสดที่หวงนักหนาเป็นได้หลุดลอยแน่ พระมารดาจับเขาเชือดแน่นอน
“ก็ได้...” การยอมรับแต่โดยดี ทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมาได้ อย่างน้อยก็เป็นนิมิตหมายที่ดีว่าทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น
แต่ยิ้มได้ไม่นานก็ต้องตาเบิกโพลง เมื่อแม่กระต่ายน้อยเนื้อหวานขยับลุกขึ้นทั้งที่นั่งคร่อมตัวเขาอยู่ ก่อนจะค่อยๆ รูดถอดซับในลูกไม้ตัวสวยออกจากร่างช้าๆ สายตามุ่งมั่นที่อ่านออกได้ไม่ยากว่าจะรวบหัวรวบหาง ไม่ใช่สิ! รวบหัวเด็ดปีกเขาให้ได้ต่างหากล่ะ
ครุฑราชหนุ่มร้อนไปทั้งตัว ปวดร้าวไปทั้งแก่นกาย รับประกันได้เลยว่ามันกำลังเหยียดขยายคึกหนัก เตรียมรับศึกอย่างเต็มที่แล้ว ขนาดมีอาภรณ์ปิดกั้นมันยังผงาดโชว์ได้เลย และตอนนี้ลำคอก็เกิดขาดน้ำกะทันหัน เพราะกลืนน้ำลายไม่ค่อยจะลง จนต้องกลืนซ้ำๆ ติดๆ กัน ช่อสุมาลีที่หลบลี้อยู่หุบเขาเร้นลับ ถูกเทพธิดาตัวน้อยเปิดเปลือยออกมาให้ได้ยลว่างามเพียงใด หัวใจชายหนุ่มเต้นผิดจังหวะไปจนแทบนับจังหวะไม่ได้