มนต์โฉมยง

ตรมแล้วพี่น้องตรมโศกศัลย์
สุดจาบัลย์เสมอไหนมิมีเหมือน
ภาพวันวานสลักมิลืมเลือน
ดั่งคอยเตือนย้ำใจข้าช้ำเรื่อยมา

จะกู่ก้องร้องทั่วทั้งตรีภพ
ให้บรรจบล้อมรอบไตรทศา
จำจะบอกลาเรียมแล้วพ่อแก้วตา
เป็นเวราของอุษณรศมัยเทวี

จากเนื้อหาภาค 1 สิเน่หาสองเทวี


ทุกคราที่เจ้าพี่ทรงไปรบทัพ จักต้องมีนางบรรณาการมาด้วยเสมอ เครื่องราชบรรณาการอย่างน้อยสุดก็เห็นจักเป็นต้นไม้ทอง นอกนั้นเหล่าเมืองน้อยใหญ่ต่างพากันถวายนางสนมบ้าง เจ้านางบ้าง หรือแม้กระทั่งมเหสีก็ยังยอมยกให้มาเป็นสนมของเจ้าพี่

นี่พระนางก็ล่วงเข้าสู่วัย 21 ชันษา เข้าไปเสียแล้วจักไปสู้ สรีวัยกำดัดพวกนั้นได้เยี่ยงไร….

เจ้าพี่ผู้ปรารถนาสิ่งใดจักต้องได้ดังใจมาดหมาย พระนางเคยคิดไว้ว่าหากวันใดวันหนึ่งพระนางจักต้องลดองค์ลงไปเป็นสนมบ้าง พระนางจักมีชีวิตอยู่ได้เยี่ยงไร

************************************

‘หวังใจเจ้าให้มีแรงสิเน่หา
ยอดดาราปิ่นเกล้าอย่าไปไหน
น้องพบแล้วสุดสวาทยอดดวงใจ
มอบกมุทในพานทองใส่หัตถ์เรา

มาดว่าบริมาสได้ครองคู่พี่
เป็นเทวีมิเป็นสองรองใครเขา
จะภักดีติดตามเป็นดั่งเงา
แม้ไฟเผาน้องยอมพลีเพื่อพระองค์’

จากเนื้อหาภาค 2 ศึกลาวัณย์

เดี๋ยวเจ้าว่ากระไรนะ สวามี” สุรเสียงเข้มตรัสขึ้นอย่างทรงพลังหลังจากฟังเสียงแห่งเจ้านางบริมาสอยู่นานสองนาน พลางขมวดมุ่นพระขนงด้วยอาการไม่พอพระทัย

“ใช่แล้วเพคะ สวามีของหม่อมฉัน” สุรเสียงหวานแห่งจอมนางตรัสอย่างมิเกรงอาญาใด แม้นแต่อาญาสวาทแห่งชาตรีเบื้องหน้า วูบหนึ่งที่เจ้านางทรงตื่นเต้น หยาดพระเสโทไหลเปียกเฉอะชื้นเต็มพระหัตถ์เรียวขาว

‘ทำไม ทำไมเจ้าถึงเลือกเรา...ทรงมิรู้หรือเจ้านางบริมาสว่า ข้ามีมเหสีข้างเคียงใจมาแสนนาน” ท้ายถ้อยดำรัสทอดด้วยเสียงหวานจน สรีเบื้องหน้าอดหวั่นในดวงหทัยมิได้

“มาดว่าพระองค์ทรงมีมเหสีข้างเคียงใจ แล้วไหนสัญญาต่อพระบิดาของหม่อมฉันเล่าเพคะ” สุรเสียงหวานเอ่ยอย่างแข็งแกร่ง พลางแสร้งปรับสีพระพักตร์ให้แข็งกร้าว

“สัญญาอันใด”พระเจ้าศิลาเศวตรตรัสพลางทอดเนตรมอง ‘เจ้านางองค์เล็ก’ ด้วยสีพระพักตร์ฉงนปนสนเท่ห์

“พระบิดาของพระองค์เคยเป็นสหายเก่าของพระบิดาหม่อมฉัน ท่านทั้งสองสัญญาว่าหากมีโอรส และธิดาจักให้เราทั้งคู่อภิเษกสมรสกัน” นางเบื้องหน้าตรัสพลางสบดวงเนตรคู่งามตาด้วยแววเนตรปรีดา