กลับไปเลี้ยวที่ทางแยก 1

“กูว่ากูหวงมึงอ่ะเต็ม...”

พอคำพูดนั้นหลุดออกจากปากไป ผมก็แทบกลั้นหายใจ กลัวไปหมดไม่รู้ว่าเติมเต็มจะคิดยังไงที่ได้ยินอย่างนั้น ผมไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทคู่อื่นเขามีช่วงเวลาแบบนี้บางรึปล่า?แบบที่หวงเพื่อน ไม่อยากให้ใครเขาใกล้ ไม่ชอบที่ถูกแย่งเอาเสื้อฮู้ดที่ใส่อยู่ไปแบบหน้าตาเฉย ไม่ชอบที่เห็นภาพนัวเนียกอดไซ้อะไรนั่นเลย แต่พอมาคิดดูอีกทีก็ชวนให้คิดหนักกว่าเก่าเสียอีกว่าเพื่อนสนิทเนี่ยเป็นกันง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ ผมแทบไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับเติมเต็มเลย แล้วเติมเต็มเองก็ไม่เคยรู้อะไรลึกๆเกี่ยวกับผมเหมือนกัน แล้วจะใช้คำว่าเพื่อนสนิทได้มั้ย? ถ้าไม่ได้แล้วผมควรจะใช้คำว่าอะไร?

“มึงพูดเองนะ เพราะงั้นผลที่ตามมาหลังจากนี้จะโทษกูไม่ได้แล้วนะ”

จบประโยคนั้นเติมเต็มก็เปิดไฟบนเพดานรถ แล้วเขาก็เอียงตัวเข้ามาหาผมก่อนจะจัดการโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วเราก็ถ่ายรูปเซลฟีคู่กันโดยที่ผมยังนั่งทำหน้างงๆอยู่เพราะกำลังตกอยู่ในภวังค์แต่ดันถูกกระชากออกมาแบบกะทันหันก็เลยยังไม่ทันได้เก๊กอะไรเลย

ถ่ายรูปเสร็จมันก็ไม่ได้สนใจอะไรผมอีก เอาแต่กดสมาร์ทโฟน ยุกยิกอยู่ในมืออยู่นาน ในระหว่างนั้นปากก็ขยับพูดไปด้วย
“ที่ผ่านมากูอุตส่าห์อดทนเว้นระยะห่างให้มึงได้หายใจหายคอบ้าง แต่ตอนนี้กูว่าระยะอะไรนั่นคงไม่จำเป็นแล้วล่ะมั้งเตื้อง...”
เขาจบประโยคลงพร้อมกับการยื่นหน้าจอสมาร์ทโฟนของตัวเองมาตรงหน้าผม

“ถือดิ เร็วๆ”

คำสั่งนั้นทำให้ผมรับมือถือมาถือแต่โดยดี พร้อมกับที่เติมเต็มจะเริ่มต้นร่ายยาวโดยที่นิ้วเรียวๆนั่นก็เลื่อนจิ้มหน้าจอไปมาอย่างคล่องแคล่ว

“รูปคู่กูกับดาว กูลบทิ้งหมดแล้ว มันแม่งก็ไม่ได้มีอะไรหลายรูปหรอก พวกนั้นก็ชอบจับเอามาเป็นประเด็น อะ เรื่องที่แท็กรูป อันเก่าๆ กูขี้เกียจไปเลื่อนหา ปกติก็ไม่ได้เข้าไปตอบอะไรอยู่แล้วเพราะคิดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร แต่มึงดูรูปนี้...”
รูปนี้ที่ว่าคือรูปที่ดุจดาวนั่งเอียงซบแขนของเติมเต็มอยู่ซึ่งเป็นรูปเดียวกันกับที่ทำให้ผมถ่อสังขารมาแจมวงเหล้าบ้าๆบอๆอะไรนั่น

“มึงอ่านเมนต์กู เร็วๆ อ่านออกเสียงดังๆ!”

“ขอบใจสำหรับรูปนะเพื่อน”

“เออ เน้นเสียงที่คำว่าเพื่อนหน่อยสิ กูอุตส่าห์ทำดอกจันเน้นไว้เลยนะมึง อ่ะ แล้วดูอันสุดท้าย...”

อันสุดท้ายที่ว่าคือสเตตัสใหม่สดๆร้อนๆที่เติมเต็มเพิ่งอัพ แล้วก็แท็กผมมาด้วย...มันเป็นรูปเซลฟีธรรมดาของวัยรุ่นผู้ชายสองคนที่คนนึงกอดคอเพื่อนที่ใส่หมวกแก๊ปทำหน้าโง่ๆเหมือนกำลังตกใจเพราะโดนถ่ายแบบไม่ทันได้ตั้งตัว บนรูปนั้นมีแคปชั่นที่เขียนเอาไว้ว่า

If the feelings are mutual, the effort will be equal. #best-friend

“แปลว่าอะไรอ่ะ? ถ้าความรู้สึกมันตรงกัน ต่างฝ่ายต่างก็จะพยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างเท่าๆกันเอง”
ผมรู้ว่าทักษะการแปลผมมันค่อนข้างห่วย แต่ที่ห่วยกว่าคือทักษะการตีความหมายที่แฝงอยู่ ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าคุณเติมเต็มมันจะสื่ออะไร แต่ผมว่าผมค่อนข้างจะสะดุดกับคำว่า best friend ที่มันห้อยท้ายมาให้

“นี่แหละที่กูสงสัย เราสนิทกันถึงขั้น---”

“เลิกพูดวนได้แล้วมึง กูเคยบอกว่าไงเพื่อนมันมาจากการเรียนรู้ไง เอางี้ก็คิดซะว่า นี่ก็แค่กูให้ยศมึงไปก่อนเลย แล้วเราก็ค่อยมาเริ่มต้นเรียนรู้กันไป ทีนี้กูจะทำตามใจตัวเองแล้วนะ โอเค พอเลยเลิกสงสัย คิดจังนะมึง เคยถามสมองมันบ้างมั้ยว่าทำงานในกะโหลกมึงไหวอยู่อีกรึเปล่า? คนห่าอะไรชอบคิดจุกจิกวุ่นวาย”

ว่าจบคุณหมียักษ์แกก็เอาอุ้งตีนมาตะปบหัวผมจนหน้าคะมำเกือบกระแทกคอนโซลหน้ารถเพราะผมทรงตัวไม่ค่อยอยู่ โชคดีที่เติมเต็มคว้าไหล่ผมไว้ทัน เขาเอื้อมมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้ผม แล้วก็ออกรถไปโดยไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายเอาไว้ให้ผมยกมือทุบหลังมันแต่พลาดไปโดนต้นแขนดัง อั้ก

“งอแงอะไรก็ไม่รู้ คราวหลังบอกกูตรงๆก็ได้ว่าอย่าสนใจคนอื่นนอกจากมึงสิ แค่นั้นก็จบแล้วเตื้อง!”




---------------------------------------------------------

ถ้าเพียงแต่กระเตื้อง นศพ.ปี2คนนนี้จะไม่ได้มีปมที่ทำให้เขาเลือกที่จะหันหลังให้กับสังคม และถ้าเพียงแต่เติมเต็ม เพื่อนร่วมคณะผู้แสนสว่างไสวและมีชีวิตที่โดดเด่นเจิดจ้าเรียกได้ว่าเป็นขั้วตรงข้ามของกระเตื้องจะไม่ผ่านเข้ามา เรื่องราวของย่าวก้าวแห่งชีวิตและความรักที่ค่อยๆขยับและถักทอขึ้นจากความผูกพัน กระทั่งเกี่ยวกระหวัดรัดรึงดั่งด้ายแดงแห่งรักนิรันดร์ก็คงไม่อาจเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน...

ขอเชิญท่านผู้อ่านพบกับ นิยายวายเรื่อง กลับไปเลี้ยวที่ทางแยก โดย Czuki นิยายชายรักชายที่ไม่ได้ให้เพียงความบันเทิง แต่ยังให้แง่คิดในการดำเนินชีวิตประจำวัน การันตีด้วยรางวัล [เซ็งเป็ดอะวอร์ดครั้งที่ 10 ในสาขา นิยายสุดโศก] ซึ่งผ่านการโหวตและได้รับเสียงสะท้อนจากผู้อ่านว่าเป็นนิยายที่ระหว่างอ่านช่างบีบหัวใจและทำให้ร้องไห้หนักมาก แต่บทจะหวานก็หวานอบอุ่นเสียจนพาลอดยิ้มกับตัวเองเสียไม่ได้และที่สำคัญคือ [จบดี ]ไม่มีโศกนาฏกรรมเกิดขึ้นแต่อย่างใด...