ภพตะวัน

สุริยคราสปริศนานำพา "ทิพากร" ย้อนกลับสู่อดีตสมัยปลายรัชกาลที่ ๔ พร้อมเพื่อนสาวที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ จากคุณหนูผู้ร่ำรวยล้นฟ้าและขี้เหวี่ยงเอาแต่ใจต้องถูกขายเป็นทาส...เรื่องราววุ่นวายของหญิงสมัยใหม่กับบรรดาเจ้านายสมัยก่อนจึงอุบัติขึ้น พร้อมกับบุตรชายเจ้าพระยาถึงสองคนที่เข้ามาพัวพันหัวใจให้ยุ่งเหยิง!!!
.............................................
ความพยายามของคุณแสงใกล้หมดลงเมื่อเทียวหาตัวทิพากรไม่พบเสียที จึงถอดใจแล้วมุ่งตรงไปยังริมท่าน้ำหมายกลับเรือนตัวเอง ทว่า ทันทีที่เดินอยู่นั้นจู่ๆลูกมะยมจำนวนมากก็ร่วงกราวตกใส่ศีรษะเขา ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองกิ่งมะยมด้านบนแต่ไม่พบอะไร ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อถัดออกไปนั้นมีหญิงสาวที่ตามหากำลังเกาะกิ่งมะม่วงเพื่อเก็บลูกมะยมอยู่นั่นเอง
“ตายจริง! อิฉันขออภัยเจ้าค่ะ” ทิพากรร้องบอกอย่างตกใจ ไม่คาดคิดว่าถุงผ้าที่พกมาเก็บลูกมะยมหมายเอาไปจิ้มน้ำตาลโตนด พริก เกลือ แก้เปรี้ยวปากจะมีรูขาดทำให้มะยมที่เก็บร่วงใส่ศีรษะบุตรชายเจ้าพระยาหาญณรงค์ยุทธ หญิงสาวรีบไต่ต้นมะม่วงกลับลงมาบนพื้นดินแล้วยกมือไหว้อีกฝ่าย
“ฉันมิถือสาดอก...แต่คนกำลังท้องกำลังไส้มิควรปีนป่ายต้นไม้นะ ประเดี๋ยวลูกหล่อนก็แท้งพอดี” ถ้อยคำของคุณแสงพานทำให้ใบหน้าหวานสวยเหยเกทันทีที่ฟัง
“อิฉันไม่ได้ท้องเจ้าค่ะ!!!” ทิพากรวี้ดเสียงแหลมสูงอย่างอารมณ์ขึ้นทันที กระนั้นอีกฝ่ายกลับเหยียดริมฝีปากยิ้มนิดหน่อยประหนึ่งมีความสุขที่ได้หยอกเย้าเธอ
“ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร...เห็นนึกอยากกินของเปรี้ยว”
“แหมมม! ผู้หญิงกินของเปรี้ยวไม่ได้หมายความ ว่า...จะท้องทุกคนนะเจ้าคะ”
“กระนั้นรึ...ฉันเองก็มิใช่ผู้หญิงอย่างหล่อนเลยมิรู้” เขากล่าว “เลยมิรู้ด้วย ว่า...หล่อนโกรธเคืองกระไรฉันหรือไม่?”
“โกรธ?” ทิพากรย้ำคำนั้นอย่างฉงน “อิฉันจะไปโกรธเคืองคุณแสงเรื่องอะไรเจ้าคะ?”
“ก็ฉันเห็นหล่อน เอ่อ...ทำเหมือนไม่เห็นฉันอยู่บนเรือนด้วย”
“เห็นเจ้าค่ะ” ทิพากรตอบตรงๆ
ใครจะไม่เห็น...ตัวใหญ่เป็นยักษ์ปักหลั่นขนาดนั้น!
“แต่อิฉันเป็นทาสนะเจ้าคะ จะไปทักทายเจ้าขุนมูลนายได้อย่างไร” ทิพากรตอบ “อีกอย่างอิฉันไม่ค่อยถูกกับคุณจำปีเท่าไร เอ่อ...เรียกว่าไม่ถูกชะตาจะดีกว่าเจ้าค่ะ” เธอเห็นอีกฝ่ายตั้งแต่นั่งเรือมาที่นี่แล้ว แต่พอพบว่ามีบุตรสาวคนเล็กหลวงศรียศติดสอยห้อยตามมาด้วยเลยไม่อยากยุ่งเกี่ยวเท่าไรนัก
“โล่งอกไปที...ฉันนึกว่าหล่อนโกรธที่ฉันหายหน้าหายตาไปหลายวันเสียอีก” ถ้อยคำคุณแสงทำเอาทิพากรถึงกับงุนงง
“แล้วทำไมอิฉันต้องโกรธที่คุณแสงหายหน้าหายตาไปด้วยล่ะเจ้าคะ?”
“อ้าว! ฉันนึกว่าหล่อนจะคิดถึงฉันบ้างเสียอีก”
หากทิพากรเข้าข้างตัวเองต้องหลงคิด ว่า...อีกฝ่ายกำลังจีบอยู่แน่ๆ ทว่า เขาเป็นถึงบุตรชายเจ้าพระยาหาญณรงค์ยุทธ จะมาใส่ใจหรือมีใจให้ทาสอย่างเธอได้อย่างไร
“เอ่อ...แล้วทำไมต้องคิดถึงด้วยล่ะเจ้าคะ?” หญิงสาวตอบพาซื่อ
“ก็...” ยังไม่ทันที่คุณแสงจะตอบ สายตากลับเหลือบพบอะไรบางอย่างติดศีรษะทิพากรอยู่ ตอนแรกคาดว่าเป็นใบไม้แต่พอเห็นมันขยับได้เลยอมยิ้มออกมา “มีหนอนติดหัวหล่อนอยู่”
“บ้า!!! คุณแสงอย่าล้ออิฉันเล่นแบบนี้สิเจ้าคะ” ทิพากรหัวเราะออกมาเบาๆ
“ฉันพูดจริงๆ ไม่เชื่อหล่อนก็ลองปัดดูสิ”
คราแรกตั้งใจว่าจะไม่ปฏิบัติตาม แต่พอหญิงสาวเห็นสายตาของคุณแสงที่จดจ้องมองบางอย่างบนศีรษะของตัวเองก็เริ่มหวั่นใจเลยลองเอื้อมมือปัดดู ทันใดนั้นหนอนตัวย่อมๆก็หล่นลงมาต่อหน้าต่อตาทิพากรที่ถึงกับกรีดร้องทันทีที่เห็น อารามตกใจทำให้เธอกระโดดโหยงแล้วโผเข้ากอดชายหนุ่มอย่างไม่ตั้งใจ