สัญญาร้อนซ่อนรัก

คำโปรย
สัญญาร้อนซ่อนรัก

‘เขาไม่รักเธอเลย....แถมยังโกรธเกลียดอีกต่างหาก’
ภูวรินทร์ยิ้มหยันอกมา ที่วูบหนึ่งเธอรู้สึกโกรธเพียงนึกรู้เหตุผลแห่งรอยยิ้มแกมถากถางนั้น พร้อมๆ กับที่เสียงเย้ยหยันของอีกฝ่ายที่กล่าวขึ้น
“ที่กลับมานี่เพราะอะไรล่ะณัชชา...กลัวว่าพ่อต้องติดคุก หรือเพราะตัวคุณเองที่ติดใจในรสรักของผม”
หญิงสาวเงียบไม่ตอบ เธอถอนใจเบาๆ เมื่อหันหนีเขาไปเสียอีกทาง เธอหลับตาลงแล้วนับเริ่มนับเลขในใจ พลางบอกตัวเอง ไม่เอาน่าณัชชา อย่าโกรธสิ....เขาไม่อยู่ในอารมณ์ปกติ เขายังเมาค้าง ช่างเขาเถอะ เขาจะว่ายังไงก็ช่าง แต่ดูเหมือนอาการนิ่งเงียบของเธอกำลังสร้างความไม่พอใจให้กับอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว
“ณัชชา....” มือใหญ่ยกขึ้นบีบปลายคางสวยให้หันกลับมามองเขา
“ผมถาม....” ภูวรินทร์เสียงรอดไรฟันทีเดียว
“ทำไมไม่ตอบ....”
“ฉันเจ็บนะ....”
หญิงสาวร้องอุทร หากอีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ใส่ใจเสียงนั้นของเธอเลย ภูวรินทร์ยังคงบีบแรงจนเธอน้ำตาร่วง

“กลับมาทำไม....”
ภูวรินทร์เสียงกร้าวขึ้น ด้วยกรามใหญ่บดเข้าหากันจนเป็นสันดูน่ากลัว
“ไปแล้วกลับมาอีกทำไม....”
หญิงสาวมองเขาทั้งน้ำตา บอกไม่ถูกว่าทำไมเพียงเขาถามอย่างนี้เธอต้องหัวใจสั่นวูบหายคล้ายคนกำลังหมดเรี่ยวแรง ใจเธอก็เหมือนว่าจะขาดเสียให้ได้
“ถ้าคุณยังเมา...ฉันคิดว่าคุณน่าจะกลับไปนอนซะดีกว่านะคะ อย่ามัวมาเกะกะระรานฉันอยู่เลยเพราะมันคงไม่ทำให้คุณได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาหรอกค่ะคุณภูวรินทร์”
หญิงสาวเม้มเรียวปากกดเข้านากันแน่นก่อนคลายเมื่อพยายามโต้ตอบกับเขาอย่างพยายามบังคับให้น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นดูสงบและเยือกเย็นทั้งที่ในใจเธอแทบขาดรอน กับวาจาเชือดเฉือนแสนร้ายกาจนั้น
เขาจะรู้บ้างไหมว่าเขาได้ทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอเสียจนยับเยินไปหมดแล้ว
เธอพูดกับเขาแล้วรีบเมินหนีเสีย...เขาจะทราบไม่ได้หรอกว่าเธออยากโผเข้าหาอ้อมกอดแสนอบอุ่นของเขาเสียเหลือเกิน แม้มันจะเป็นเพียงค่ำคืนเดียวที่เขากกกอดเธอ เธอก็จดจำได้ดีว่ามันอบอุ่นเพียงไหน ใช่สิ....ก็เธอดันไปรักเขานี่นา แล้วเขาเล่ารู้สึกอย่างไรกับเธอบ้างไหม....คงไม่เลยเพราะเขาไม่รักเธอสักนิดเพราะหากเขาจะมีใจเสน่หาเธอสักหน่อย เห็นเธอกลับมาอย่างนี้ เขาควรดีใจมากกว่าจะโกรธ
ณัชชาอยากให้เขากอดเธอเอาไว้....
กอดให้แน่นๆ แล้วกระซิบบอกว่ารักเธอได้ไหม....
แต่สิ่งที่หญิงสาวเลือกทำคือกอดตัวเองเอาไว้ เศร้าสะเทือนใจอย่างเหลือล้น เขาคงได้เย้ยเอาอีกหากรู้ว่าเธอปรารถนาอยากเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขามากแค่ไหน เขาจะว่าเธอเป็นผู้หญิงน่าไม่อายใช่ไหม ผู้ชายเขาเกลียดเหมือนจะตายยังหน้าด้านจะมาบอกว่ารักต้องการเขา

“เมาหรือ!!!”
ภูวรินทร์ระเบิดเสียงหัวเราะราวบ้าคลั่งออกมา
“มี...เหตุผลอะไรที่ทำให้คนอย่างผมต้องกินเหล้าถึงเมามายได้กันเล่า...ณัชชา!”
ประโยคนั้นของเขาคือการกรรโชคเสียงดัง แถมเขย่าร่างบางจนสั่นคลอนไปหมด ส่วนน้ำตาก็ยิ่งไหล
“ไม่มีสักนิด...คิดว่าคุณหรือ....คิดว่าตัวเองมีค่ามาก สำคัญขนาดนั้นเชียว บอกเลยคุณทำให้ผมรู้สึกอย่างนั้นไม่ได้หรอก ผมอยากกินผมก็กิน ไม่เกี่ยวกับคุณหรืออะไรทั้งนั้นขอให้รู้”
“ค่ะ...ฉันทราบ...ทราบว่าตัวเองไม่ได้มีค่ามากขนาดทำให้คุณจะเป็นหรือจะตายได้หรอก ฉันรู้ค่ะ....ฉันรู้ คุณภูวรินทร์”
หญิงสาวเกือบหาเสียงตัวเองไม่เจอ น้ำตายังคงไหลอยู่อย่างนั้น
“ก็นั่นนะซี....ผู้หญิงอย่างเธอมันจะมามีค่าอะไรขนาดนั้น ขนาดที่ทำให้คนอย่างฉันแทบเป็นบ้าได้อยู่อย่างนี้...จริงไหม...” ชายหนุ่มว่าด้วยถ้อยคำที่ทำเอาหญิงสาวแสบไปถึงขั้วหัวใจทีเดียว
“เธอมันก็แค่นางบำเรอดีๆ นี่เองแค่ผู้หญิงที่ฉันบังเอิญได้มา” ยิ่งเขาพูดณัชชาก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
“ค่ะ....ฉันมันก็แค่นั้น แค่ผู้หญิงแลกเปลี่ยนตามสัญญาบ้าบอนั่นของคุณ สัญญาที่ฉันไม่รู้เรื่องด้วยเลย สัญญาที่มีฉันเป็นผู้รับกรรม....สะใจคุณหรือยัง....พอหรือยังในสิ่งที่คุณได้มันไปจากฉัน....ฉันมันคนไม่มีค่าเลยสักนิด....”
“นั่นสิ....ไปแล้วกลับมาอีกทำไม ติดใจฉันใช่ไหม”
จบคำพูดประโยคนั้นของเขา ณัชชาตวัดฝ่ามือกระทบซีกแก้มหล่อเหลาเสียเสียงดังฉาดที่ตัวเธอเองยังรู้สึกว่ามือชา
“ณัชชา....”
เสียงภูวรินทร์คำรามลั่น ฝ่ามือเขาที่จับปลายคางของเธออยู่บีบ แรงขึ้นเสียจนเธอกรามแทบหัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่ยอมแพ้
“คุณมันเลว!”


ฝากเฮียภู กับหนู ณัชชา ด้วยนะคะ

ด้วยรักค่ะ

... ธเนศวร ...