เกลียดนักดันรักเธอ

คนเกลียดกันมาตั้งนาน จู่ๆ จะให้หันมาทำตาหวานใส่กัน เป็นไปไม่ได้! อย่างน้อยก็ขอไว้คนแล้วกัน ก็ไอ้สมองปลาทูที่ทำหน้ามู่อยู่นี่ไง แค่คิด เธอก็ขยาดจนขนหัวลุก นึกเกลียดไปหมด ทั้งหน้าตา (อันหล่อเหลา) เสื้อผ้า (แสนแพง) และฐานะ (ร่ำรวย) ยิ่งพักหลังๆ ยิ่งแล้วใหญ่ ทำม้าย...ทำไม เวลาที่ฉะ ปะ ดะ กัน ใจเธอมันสั่นพิกล!

ก็ไม่ได้คิดหรอกนะว่าจีบสาวมันจะลำบากขนาดนี้ คงเพราะพลาดไปหน่อยตอนเริ่มต้น เลยทำให้เขากลายเป็นคนที่เธอหมายหัวเกลียดไปชั่วชีวิต แต่อะไรก็ไม่เท่าความหลังครั้งเก่าแก่ สมัยรุ่นคุณพ่อคุณแม่ที่ยังอุตส่าห์พาความยุ่งยากมาให้ กว่าใจจะตรงกับใจ เขาก็เกือบจะต้องไปจองศาลาเสียหลายที!

..............................

"สรุปว่าฉันต้องจ่ายให้เธอเจ็ดหมื่นห้าจริงๆ งั้นสิ" ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง รอยยิ้มแปลกๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

"ก็ลองไม่จ่ายดูสิ นายตายแน่" ทับทิมขู่ฟ่อ แต่อีกฝ่ายยิ่งยิ้มกว้าง

"แค่จ่ายให้ครบใช่มั้ย ไม่เกี่ยงวิธีการ"

"อย่ามาตุกติกกับฉันนะ"

"ตกลงฉันจ่ายให้เธอ" จู่ๆ ฝ่ายที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ยอมจ่ายค่าเสียหายแสนแพงอย่างง่ายดาย

"พูดจริง?" คนที่ได้ยินถึงกับนิ่วหน้า ไม่คิดว่าฝ่ายนั้นจะยอมตกลงง่ายๆ "พูดแล้วห้ามคืนคำนะ"

"ฉันพูดจริง แต่มีข้อแม้"

"ข้อแม้อะไร?"

"จะจ่ายให้ตอนเป็นสินสอดเท่านั้น" แล้วทับทิมก็หน้าร้อนฉ่า อึ้งไปหลายวินาที ก่อนจะแหวขึ้นเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน

"ใครจะแต่งกับนายไม่ทราบ!"