หัวใจหลงทางรัก

เมื่อเขากลับมาพบกับเมียทะเบียนที่ทิ้งไปถึงเจ็ดปี หัวใจของวิศรุตก็บอกตัวเองว่า มันจะไม่หลงทางไปไหนอีกแล้ว และเขาจะต้อนเธอเข้ามาในบ่วงของห้วงรัก

ตะวันเป็นคนของพี่...

“พี่ขอโทษนะคนดี แต่พี่ต้องการให้ตะวันเป็นคนของธนบูรณ์ พี่ไม่อยากหย่ากับตะวัน”
“เลยรังแกตะวันแบบนี้เหรอคะ คนใจร้าย” หญิงสาวพึมพำเสียงสะอื้นแนบอกกว้าง วิศรุตถอนใจ ใจอ่อนเกือบจะบอกความจริงกับเธอไปแล้ว หากแต่เขาต้องใจแข็ง เพราะเขาอยากมีเธอกอดไว้ในอ้อมแขนแบบนี้ตลอดไป
“พี่ขอโทษนะครับ อย่าโกรธพี่เลยนะคนดี” ชายหนุ่มกระซิบอ่อนโยน ก่อนจะก้มลงจูบไล้ซับน้ำตาให้เธอ มือใหญ่ประคองใบหน้าหวานละมุนที่กำลังสับสนอยู่ระหว่างความโกรธและความน้อยใจให้มองเขาเต็มตา นัยน์ตาที่สบกันนัยน์ตากลมโตนั้น แฝงประกายระยับไปด้วยความหมายบางอย่าง ที่ทำเอาคนที่มอง อดรู้สึกใจเต้นขึ้นมาไม่ได้
“ฟังพี่นะคนดี เหตุการณ์ทั้งหมด... พี่ตั้งใจ ...พี่อยากจะให้ตะวันเป็นคนของพี่... พี่ไม่อยากหย่า... พี่เลยต้องทำเห็นแก่ตัวแบบนี้ ยกโทษให้พี่นะครับ”
“พี่รุต” หญิงสาวมองเขาตาแป๋ว น้ำตาเธอเหือดแห้งไปแล้ว ตอนนี้มันกำลังมองเขาอย่างสับสน ไม่เข้าใจในตัวเขา และอารมณ์ของตัวเอง วิศรุตยิ้มให้เธอ ชายหนุ่มจรดจมูกที่หน้าผากมน พลางกระซิบเสียงแผ่ว
“ไปอยู่กับพี่นะ พี่อยากอยู่กับตะวัน นะครับคนดี”
“เอ่อ...” หญิงสาวลังเล เรื่องราวระหว่างเขาและเธอ ทุกอย่างมันเป็นไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน จนเธอตกใจ และยังไม่รู้แน่กับหัวใจตัวเอง รวมถึงตัวเขาด้วย วิศรุตมองริมฝีปากอิ่มตาปรอย ทานตะวันคงลืมไปแล้วว่าตอนนี้ เธออยู่ในอ้อมกอดเขา ทั้งที่ร่างกายท่อนบนนั้นถูกโอบอุ้ม ด้วยอ้อมแขนแข็งแรงของชายหนุ่ม โดยไม่มีอาภรณ์กางกั้น และมันกำลังส่งผลให้เจ้าของอ้อมกอด เริ่มสมาธิวอกแวกไปเรื่องอื่น มากกว่าเรื่องจะหว่านล้อมให้เธอกลับไปบ้านธนบูรณ์กับเขา
“นะคนดี ที่อยากให้ตะวันอยู่กับพี่ นอนหลับพร้อมพี่ ตื่นนอนพร้อมพี่แบบนี้”
“พี่รุต” ริมฝีปากอุ่นซ่านประกบมาที่ริมฝีปากเธอ