พ่ายรักนางบำเรอ

อ้อมแขนเล็กของกังสดารกอดยึดกระเป๋าเป้ซึ่งเป็นสมบัติเพียงชิ้นเดียวไว้แนบแน่น ไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้เธอจะถูกราเชนทร์เนรเทศลงจากรถยนต์ แล้วยืนอยู่หน้าสถานีขนส่งจังหวัดเชียงรายเพียงลำพัง เพื่อมองดูท้ายรถเปิดประทุนที่ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เธอยังนั่งสบายเป็นคุณนายฟังเพลงสากลอยู่เลย…
แต่บัดนี้เธอกลับมองมันขับเคลื่อนลับห่างไปจากสายตาโดยไม่มีทีท่าจะเลี้ยวกลับมาหาประหนึ่งคำสาบานของไอ้คนเส็งเคร็ง...
‘ลาก่อนลูกแก้ว... ขอให้คุณมีชีวิตที่ดี...’
‘คุณเชนทร์... ฉัน...’
ความหวาดหวั่นผลักดันให้เธออ้อนวอนเขาด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำใส... เธออยากไปกับเขา เธออยากรู้สึกปลอดภัยเหมือนตลอดวันเวลาสามวันที่มีเขาอยู่เคียงข้าง
แต่เขากลับบอกเธอว่า...
‘อย่าคิดอะไรมากเลย คิดเสียว่าเรามีความสุขช่วงวันพักผ่อนที่วิเศษสุดก็แล้วกัน... ตอนนี้มันถึงเวลาที่เราต่างต้องเดินทางไปตามวิถีชีวิตของตัวเองแล้วล่ะ... โชคดีนะ’
ยากจะเชื่อ... ว่าเขาไม่แคร์เธอแม้แค่เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของหัวใจที่เธอรักเขา
ยากจะเชื่อ... ว่าเขาทิ้งเธอไปให้ต่อสู้กับโลกกว้างเพียงลำพัง
ยากจะเชื่อ... ว่าสิ่งที่มีร่วมกันตลอดสามวันสามคืนนั้นไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง
********

เธอหนีจากภัยร้ายหวังพึ่งพิงคนแปลกหน้า
แต่แล้วชีวิตเธอกลับว่างเปล่ายิ่งกว่าเดิม...

หลายปีก่อนราเชนทร์ให้กังสดาลอาศัยรถมายังจังหวัดที่อยู่เหนือสุดแดนสยาม แต่ระหว่างทางที่หยุดพักผ่อน ณ บูติกรีสอร์ทแห่งหนึ่ง ทั้งคู่กลับมีค่ำคืนเร่าร้อนด้วยกันตลอดสามวันสามคืน จนในที่สุดฝ่ายหญิงกลับมีความคาดหวังว่ากายที่ผูกพันกันนี้จะอยู่ตราบนานเท่านาน... แต่แล้วชายหนุ่มกลับไม่มีเยื่อใย ปล่อยทิ้งให้เธออยู่โลกกว้างอย่างเจ็บปวดแสนสาหัสเพียงลำพังเสียอย่างนั้น ทว่าวันเวลาที่หมุนผ่านไปเจ็ดปี นำพาทั้งสองกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ราเชนทร์กลับเป็นฝ่ายพากเพียรพยายามนำรักที่คิดฉาบฉวยให้กลับคืนมาเป็นรักที่ยั่งยืนถาวรตราบนิรันดร์กาล