พรางรัก

“ลืมเรื่องเก่าๆ แล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย?”

“คุณคิดว่าระหว่างเรามีอะไรให้เริ่มต้นได้งั้นหรือ?...ที่ผ่านมาคุณทำตามแผนการชั่วร้ายของคุณมาตลอด ตั้งแต่เริ่มส่งเอกสารบ้าๆ นั่นมาหาฉัน หลอกให้ฉันยอมรับข้อเสนอ แล้วคุณก็ปลิ้นปล้อนกลืนคำพูดของตัวเองอย่างน่าไม่อาย...คุณฟ้องพ่อฉัน คุณเอาภาพฉันไปประจาน คุณทำให้ชีวิตฉันไม่เหลืออะไรเลย แล้วคุณคิดว่าระหว่างเรายังจะมีอะไรให้เริ่มต้นอีก?!”

“ฉันขอโอกาสแก้ตัว...ได้มั้ยหนูมน?”

“อย่ามาขอในสิ่งที่ฉันให้คุณไม่ได้”

“คุณเคยนึกบ้างมั้ย ว่าฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง? ฉันต้องเจ็บปวดแค่ไหน?...พ่อตาย บ้านไม่มีอยู่ ชื่อเสียงไม่มีเหลือ รู้มั้ยในงานศพพ่อฉันคนเขานินทากันว่ายังไง เขาว่าพ่อฉันฆ่าตัวตายเพราะมีลูกสาวใจแตก ฉันทำให้พ่อต้องฆ่าตัวตาย...ฉันไม่เหลืออะไรเลย ไม่เหลือสักอย่าง เหลือแค่ลูกที่ติดอยู่ในท้อง!”

***

น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาโดยไม่อาจสะกดกลั้น ปล่อยให้มันไหลสังเวยความเลวระยำที่ได้ทำไว้กับ ‘เธอ’ ผู้ไม่มีทางสู้

ชายหนุ่มขึ้นไปนอนบนเตียง กอดคนทั้งสองไว้แน่น ให้แน่นที่สุดเท่ากับความรู้สึกที่บอกว่า นี่คือครอบครัวของเขา นี่คือลูกเมียที่เขาต้องปกป้องดูแล จะไม่มีวันทำร้าย หรือปล่อยให้ใครหน้าไหนมารังแก แล้วให้เธอต้องต่อสู้อยู่เพียงลำพังอีกต่อไป

แรงกอดกระชับทำให้หญิงสาวลืมตาตื่น งุนงงอยู่เป็นครู่ก็รับรู้ได้ว่ามีใครมานอนร่วมเตียง แม้มีลูกน้อยกั้นกลาง แต่กลิ่นกายของเขาอวลติดจมูกอย่างคุ้นเคย ทั้งที่ผ่านไปนานแล้วถึงสี่ปีเต็มเธอก็ยังไม่ลืม ไม่เคยลืมเรื่องราวระหว่างเธอและเขา ทุกรอยสัมผัสยังติดตรึง อยากจะลืม อยากจะล้างออกไปให้หมดจากความทรงจำ ไม่ให้เหลือสักส่วนเสี้ยว แต่ใจเจ้ากรรมกลับทำไม่ได้ มันยังซ่อนอยู่ในซอกลึกสุดของหัวใจ รอวันที่จะมีบางสิ่งมากระทบ เพื่อให้มันได้ฟื้นตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

เฉกเช่นครั้งนี้ แค่มีอ้อมแขนของเขากอดรัด และกลิ่นกายชายเดียวที่เคยคุ้น รอยแผลในอดีตก็เหมือนถูกกรีดร้าวอีกครั้ง ภาพแนบชิดระหว่างกันเริงโรจน์อยู่ในห้วงคำนึง คือความอดสูอย่างที่สุดในหัวใจของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง ขณะเดียวกัน ความหวามไหวก็แทรกซ้อนล้ำลึก เธอเจ็บปวด แต่เจ็บยิ่งกว่าที่บอกตัวเองไม่ได้ว่าความหวามไหวทุกครั้งยามมีเขาชิดใกล้นั้นคืออะไร ทำไมจึงไม่อาจสลัดมันออกไปจากใจได้สักที

เธอนอนนิ่ง ปล่อยน้ำตาไหลรินอาบหน้า ร้องไห้ให้กับทุกความรู้สึกที่หลากล้นในหัวใจ ร้องไห้ให้กับอดีตที่ผ่านพ้นไปอย่างไม่อาจหวนคืน

ในความมืด หัวใจทั้งสองดวงรวดร้าวไม่ต่างกัน!...