จองจำรักเมียบำบัดแค้น

“ก็เพราะรักไงถึงต้องทำอย่างนี้!”
สำเนียงของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง กรุ่นโกรธ เขาสบตากับเธอผ่านกระจกด้วยแววตาอันดุดัน บ่งบอกว่าเธอจะไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรกับเขาได้ทั้งนั้น
ยามนี้มัสยารู้สึกว่าตัวเองเหมือนกระต่ายสักตัวที่อยู่ในกงเล็บของราชสีห์ รู้ดีว่าเธอเคยทำผิดต่อเขา คงถึงเวลาที่เขาจะพิพากษาลงโทษเธอแล้ว รู้ตัวดีว่าเธอไม่มีสิทธิ์รอดแล้ว กระนั้นเธอก็ยังอยากที่จะอุทธรณ์อีกสักครั้ง
“ปล่อยมัสเถอะนะ” น้ำตาหญิงสาวไหลออกมาอย่างน่าสงสาร
“พี่จะไม่มีวันปล่อยมัสอีกแล้ว” เขาเบี่ยงตัวเธอออกจากอ้อมกอดของเขา ด้วยความรวดเร็ว กดเธอนอนหงายแนบแผ่นหลังกับที่นอน เขาพลิกตัวขึ้นคร่อมตัวเธอไว้ ขึงสองมือบางไว้แน่น เธอแทบขยับตัวไม่ได้เลย แววตาที่มองมายังเธอดูน่ากลัว มัสยารู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ รู้สึกกลัวเขาเหลือเกิน น้ำตารินไหลออกมาอย่างน่าสงสาร
“อย่านะ มัสจะร้องให้คนช่วย” เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและใบหน้าอาบไปทั้งน้ำตา หากน้ำเสียงและสีหน้าของเขาดูโหดเหี้ยมน่าสะพรึงอย่างที่สุด
“ก็ลองดูสิ”