ณ บ้านไร่ปลายนา

เธอยิ้มให้เขาอย่างอายๆ แก้มนวลก็ค่อยๆแดงเห่อเป็นลูกมะเขือเทศ ไม่คิดเลยว่าจะเขินได้ขนาดนี้ จนต้องซุกหน้าลงที่อกกว้างของเขา ความโกรธเป็นอันมลายหายสิ้น ศิลาเองก็ยิ้มกริ่มก่อนจะฝังจมูกโด่งสันลงที่เส้นผมหอมๆของเธอ น่ารักน่าทะนุถนอมอะไรขนาดนี้
“อายหรอ อายทำไม อาต้องการน้ำมนต์แล้วนะ อายไม่ได้แล้วนะ อาไม่ยอมด้วย น้ำมนต์ต้องเป็นของอา” เสียงแหบพร่ากระซิบเบาๆข้างหู บ่งบอกความต้องการของตัวเองอย่างชัดเจน คนอายก็ยิ่งอายม้วนเข้าไปอีก แต่ก่อนที่ทำอวดเก่งได้ก็เพราะเขาไม่ตอบโต้หรอกนะ แต่ตอนนี้เขารุกหนักแบบนี้เธอทำเฉยได้ไงเล่า เรื่องแบบนี้ก็ยังไม่เคยทำกับใครเลยนอกจากเขา
“น้ำมนต์จะเอาถ้วยไปให้แม่แล้ว”
“ตอบไม่ตรงคำถาม โอเคไหมน้ำมนต์ คบกันนะ เป็นแฟนกันนะ แต่งงานกับอานะ เป็นเมียอาเถอะนะ น้ำมนต์ของอา” คำสารภาพรักอีกชุดเปล่งออกมา จนเธอยอมผละออกจากอ้อมอกมาจ้องมองสบตา ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าเธอจะได้ยินประโยคพวกนี้จากปากของเขา ที่เฝ้ารอมาตลอด สุดท้ายก็ได้ยิน มันคือฝันที่เป็นจริง ดวงตากลมใสค่อยๆเอ่อนองไปด้วยน้ำตา ตื้นตัน ซาบซึ้ง และอีกหลายๆความรู้สึกตามาสมทบ
“น้ำมนต์!! ได้ยังลูก แม่รีบนะเนี่ย” คุณแม่ของเธอก็ไม่วายจะขัดจังหวะ
“ค่ะๆ กำลังไปค่ะแม่” สุดท้ายเธอก็ไม่ตอบคำถามเขา รีบตะเกียกตะกายลงจากขอบอ่างล้างจาน หากแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอลงง่ายๆ ซ้ำยังกอดแน่นเข้าอีก ใบหน้านี่คลอเคลียไม่ห่าง ดวงตาคมจับจ้องที่ดวงตากลมๆที่กำลังเหนียมอายไม่วาง
ก่อนจะก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากเธออีกครั้งจัดหนักจัดเต็มเลยก็ว่าได้ ถ้าเธอยังไม่ให้คำตอบเขา เขาคงไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแน่
“อาหิน น้ำมนต์รีบนะคะ”
“ยอมคะขากับแล้ว แสดงว่าตกลงใช่ไหม ตอบอามาสิ อาแก่แล้วนะ รอไม่ไหวแล้ว เร็วเข้า” ถามเสร็จก็จูบอีกรอบแล้วจะให้เธอเอาเวลาไหนมาตอบเขา นี่สาบานนะว่าคือการขอไม่ใช่บังคับ