Angel Academy (MarkBam) Part เปลวไฟปริศนา เล่ม 2 (จบภาค)

เงินก็ต้องหา ความรักก็เข้ามา รวมทั้งเรื่องเวทย์ป้องกันที่เริ่มคลี่คลาย ฤดูการสอบเข้ามาให้หัวหมุน แต่หลังจากสอบเสร็จนี่สิเธอจะอายุครบ “ยี่สิบปี” สักที
ทุกอย่าง คำตอบที่ต้องรอจนถึงอายุครบยี่สิบปี
มันคืออะไรกันแน่?.......


ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แบมแบมมองหน้าเพื่อนนิ่ง ยองแจกระโดดลงจากเตียงเดินไปเปิดประตูห้องช้าๆ แล้วก็ต้องโวยออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“โหพี่มาร์ค ถ้าพี่มาอย่างนี้แจก็ต้องกลับห้องตัวเองสิคะ”
“ไม่ต้องกลับก็ได้นะครับ พี่แค่แวะมาหา” ร่างโปร่งยังคงยืนอยู่หน้าประตูโผล่เข้ามาแค่ศีรษะหันไปทางเจ้าของห้อง “กลับบ้านวันไหนคะ? เดี๋ยวสองทุ่มพี่มารับไปหาอะไรกินกันนะ ยองแจไปด้วยกันหรือเปล่าครับ?”
“อ่ะ ขอบายค่ะพี่ ไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอ เชิญตามสบายเลยค่ะ ยังไงพรุ่งนี้แบมมันก็กลับบ้านพร้อมกันอยู่แล้ว ยกเวลาให้พี่มาร์คเลยค่ะเพราะแจเจอบ่อยกว่าพี่แน่ๆ ปิดเทอมนี้” เธอพูดจริง สองคนมีนัดเจอกันหลังวันเกิดของแบมแบมต้องไปทำธุระโน่นนี่นั่นอีกมากมายก่ายกอง บอกเลยว่าได้มาเรียนที่นี่ถือว่าได้มีเวลาพักผ่อน ทั้งๆ ที่ปกติแล้วพวกเธอทั้งสองคนไม่ค่อยจะมีเวลากันสักเท่าไหร่
เรื่องหาเงินนั้นสำคัญเสมอ! แบมแบมได้กล่าวเอาไว้...
“สรุปกลับบ้านกันวันไหนครับสองสาว”
“พรุ่งนี้ค่ะ ตอนบ่ายๆ จะได้ไม่ต้องรีบตื่นมาแต่เช้า” แบมแบมเป็นคนตอบ ยองแจเดินเข้ามาหยิบขนมที่วางอยู่บนที่นอนหนึ่งห่อแล้วเดินกลับไปทางประตูห้อง ร่างบางร้องเรียก
“แจจะไปไหน?”
“กลับห้องก่อน เดี๋ยวจะเข้าไปหาเนียร์ด้วย แกกับพี่มาร์คก็คุยกันไปเลยแล้วกัน พรุ่งนี้ก็ไม่ได้เจอกันแล้วอยู่ด้วยกันเยอะๆ เถอะ ไปละ ไปก่อนนะคะพี่มาร์ค” หันไปบอกลารุ่นพี่ที่ยังคงยืนอยู่หน้าห้องแต่ตอนนี้ถอยออกเพื่อให้ยองแจเดินสบายไม่ต้องเบี่ยงตัว
“ครับ ถ้าเปลี่ยนใจสองทุ่มเจอกันนะ” มาร์คยังคงชวนอีกฝ่ายแต่ยองแจส่ายหน้าส่งมาให้ มืออวบยังถือขนมที่หยิบไปเมื่อกี้
“แต่ถ้าอยากกินขนมจะแวะมากวนค่ะ ห้องนี้อุดมไปด้วยของกิน”
มาร์คหัวเราะลั่นเพราะเห็นด้วยอย่างยิ่ง ตั้งแต่เป็นแฟนกับน้อง เขามาห้องนี้บ่อยมากพอๆ กับอยู่ที่ห้องของตัวเอง จะเดินไปมุมไหนของห้องก็มีของกินโดยเฉพาะหัวเตียง นัยว่าตื่นมาเอามือบางๆ กวานหาของกินแล้วต้องเจอ
ปิดประตูห้องเรียบร้อยก็เดินเข้ามาหาเจ้าของห้องที่ยังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ตาคมส่งรอยหวาน ปากแย้มยิ้มชวนคุยพร้อมทั้งเดินเข้าไปนั่งบนท่าเดียวกันกับเจ้าของห้อง เอาหลังพิงหัวเตียงไว้แล้วก็นั่งคุยกัน
“วันนี้ทำข้อสอบได้หรือเปล่า?”
“ได้สิคะ ที่พี่ติวให้ออกสอบด้วยค่ะ แค่เปลี่ยนตัวเลขนิดหน่อย”
“แล้วผลสอบ...” เสียงทุ้มเอ่ยถามเพราะที่นี่สอบเสร็จก็รู้ผลเลยภายในเวลาไม่กี่นาที
“ได้เอทุกวิชาค่ะ”
“เก่งมากครับน้องแบม”
“พี่มาร์คล่ะคะ สอบวิชาสุดท้ายแล้วสรุปเกรดออกมาว่ายังไงบ้างคะ”
“หึหึ ของพี่ก็เหมือนเดิมครับ”
“เหมือนเดิมคืออะไรคะ?” ร่างบางหันไปลุ้นว่าคนตัวโตจะตอบว่ายังไง มือบางที่แกะลูกอมจากห่อได้แล้วหยิบเข้าใส่ปาก ตาก็จ้องคู่สนทนาไม่ไปไหน
“ตกเหมือนเดิม” เดาออกมาทั้งๆ ที่ลูกอมอยู่ในปาก ส่งยิ้มตาหยีไปให้
“หึ” โน้มใบหน้าเข้าหาพวงแก้มฉกริมฝีปากไปอย่างรวดเร็ว
จุ๊บ!
“ได้เอเหมือนเดิมสิครับ ระดับพี่ไม่มีทางตกอยู่แล้ว” เขามองปากอิ่มตรงหน้าตาปรอย รู้สึกดีที่เดี๋ยวนี้น้องไม่ได้ถอยห่างอย่างแต่ก่อนยอมให้กอดหรือหอมโดยดี ได้แต่อดใจไว้ไม่ผลีผลามจะว่าไปมันก็น่าแปลก...นี่เขาอดใจมาได้หลายเดือน จนยูคยอมมันยังแซวว่าเขาน่าจะกลายเป็นผู้ถือศีลไปซะแล้วละมั้ง
“พี่มาร์คเก่งก็ดีค่ะ เวลาแบมสอบพี่จะได้ติวให้ได้ แต่วันนี้เหนื่อยจังเลยของีบสักชั่วโมงแล้วเราค่อยไปทานข้าวกันได้หรือเปล่าคะ?”
ไม่ว่าเปล่าตอนนี้ร่างบางเลื่อนตัวลงนอนแทนการนั่งเรียบร้อยแล้ว มาร์คได้แต่ยิ้มส่งไปให้ เขาจะไปขัดอะไรได้ก็ในเมื่อยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกมาเจ้าตัวก็นอนซบหมอนโชว์ซะแล้ว มือแกร่งเอื้อมไปลูบศีรษะ ปัดปอยผมที่ปรกหน้าให้ออกไป ปล่อยให้เสียงหายใจสองเสียงคุยกัน
“อมลูกอมหมดหรือยัง ระวังติดคอนะ” เขาทักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าแบมแบมเพิ่งแกะลูกอมใส่ปาก
“แบมครับ” เขาเรียกอีกครั้งเมื่อน้องไม่ยอมตอบ
“อื้อ” แก้มตุ่ยกว่าเดิมทั้งๆ ที่ก็ป่องอยู่แล้ว
“ถ้ามันติดคอขึ้นมามันจะแย่เอานะ คายออกมาหรือไม่ก็เคี้ยวให้หมดแล้วกลืนลงไปซะ” เสียงเริ่มดุอย่างเห็นได้ชัด
“แบมแบม!”
“ค่า”
มาร์คส่ายศีรษะอย่างอ่อนใจ พอเขาเป็นแฟนกับน้องก็ได้เห็นมุมต่างๆ ที่ไม่เคยได้เห็นอีกหลายมุม โดยเฉพาะมุมเด็กๆ ที่มักจะไม่เคยได้เห็นเลยถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันเพียงแค่สองคน
“เคี้ยวให้ละเอียด” เสียงทุ้มสั่งด้วยความเป็นห่วง
ร่างบางที่หลับตาไปแล้วถึงกับต้องลืมตาขึ้นมามองค้อน ปากอิ่มๆ ขยับไปมา เสียงเคี้ยวลูกอมที่อยู่ในปากดังลอดออกมาบ้าง ตากลมเหลือบขึ้นมอง มาร์คที่หันหน้ามาจ้องอยู่แล้วสบตาไม่ยอมถอย ค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากชิดกันอีกครั้ง
กลิ่นผลไม้อบอวลอยู่ในปาก