Angel Academy (MarkBam) Part เปลวไฟปริศนา เล่ม 1

เด็กสาวที่อยู่กับมารดาในป่ากาลเวลาเพียงสองคน ไม่มีญาติพี่น้องและไม่เคยรู้เรื่องราวเกี่ยวกับบิดามาตั้งแต่จำความได้ กับร่างกายที่ไม่เหมือนคนอื่น ผู้ชายทุกคนไม่สามารถถูกเนื้อต้องตัวของเธอได้เลยแม้แต่น้อย
มารดาบอกแต่เพียงว่ามันเกิดจาก “เวทย์ป้องกัน” ให้รับรู้เอาไว้แต่ไม่ให้ตามหาคำตอบจนกว่าจะอายุ “ยี่สิบปี”
ทำไมต้องยี่สิบ?
ทั้งเรื่องเวทย์ป้องกันและเรื่องของบิดา
มันคือความลับดำมืดสำหรับเด็กสาวให้ต้องหาคำตอบ
แต่การหาคำตอบก็ต้องใช้เงิน รวมทั้งการที่เธอต้องอยู่กับมารดาที่มีอาชีพปลูกแอปเปิ้ลขายเพียงแค่สองคน ทำให้เธอตัดสินใจ “ขยันหาเงิน”
ทุกอย่างที่ทำเงิน “แบมแบม” คนนี้จะทำมันเอง
ถึงเวลาเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ที่เรียนใหม่ แหล่งทำเงินใหม่และเป็นแหล่งความรู้ใหม่ๆ ที่เธอหมายมั่นปั้นมือเอาไว้แล้วว่า ที่นี่แหล่ะเหมาะสำหรับแอบมารดาหาข้อมูลเกี่ยวกับเวทย์ป้องกัน...


มารดาเล่าให้ฟังว่า ชื่อของเธอมาจากพ่อทูนหัวตั้งให้ แม้กระทั่งทุกอย่างในชีวิตพ่อทูนหัวก็เป็นผู้กำหนด ถ้าจะถามถึงบิดาแท้ๆ ตั้งแต่เกิดมาแบมแบมยังไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง แต่เมื่อมารดาบอกว่ายังไม่ถึงเวลาที่จะได้เจอ เธอก็ต้องทำใจ
แม้จะไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าทำไมถึงยังเจอไม่ได้
ตอนนี้ทุกคนเดินเข้ามาอยู่ในห้องประชุมที่พอจุคนทั้งสองชั้นปีเข้าไปแล้ว ห้องกว้างก็กลายเป็นเล็กในทันที
“เอ้าๆ หยุดคุยกันก่อน” เมื่อเห็นว่ายังไม่หยุดคุยคนที่ยืนอยู่ตรงกลางห้องก็ขว้างของในมือออกไปปักบนเพดาน
ฟิ๊ว!
ฉึก!
มีดขนาดเล็กแต่คงคมน่าดูปักเพดานจมมิดด้าม ตอนนี้ทุกคนเงียบกริบแบบไม่ต้องร้องขอ
“เงียบได้ซะที ขอบใจ” ยังเป็นเสียงทุ้มจากคนเดิม
ดูพี่ปีห้าจะไม่มีใครแปลกใจกับการกระทำแบบนั้น แต่น้องปีหนึ่งนี่ยืนเกาะกันพยายามทำให้ตัวลีบเล็กเท่าที่จะทำได้ แบมแบมเงยหน้ามองมีดที่ปักอยู่ด้านบนเพดานอย่างสนใจ แต่ก็ต้องลดใบหน้าลงมาเมื่อได้ยินเสียงติดจะกวนๆ
“แหงนหน้ามากระวังคอเคล็ดนะ แล้วจะหาว่าไม่เตือน”
‘กวนประสาท’ แบมแบมอยากพูดเหลือเกิน
“มาร์ค!” สิ้นเสียงทุ้มก็ตามมาด้วยมีดบินทันทีแต่มือเรียวของผู้ชายที่ถูกเรียกชื่อกลับรับมันไว้ในมือได้อย่างง่ายได้โดยไม่ต้องหันไปมอง เจบีที่ใบหน้ายังคงนิ่งอยู่เช่นเดิม
“เงียบด้วย”
“รู้แล้วน่า” ใบหน้าหล่อยังไม่หันออกไปจากการจ้องหน้าหญิงสาว
“ทำไมไปยืนตรงนั้น?” ยังคงเป็นเจบีที่ยิงคำถามมาและดูเหมือนคนถูกถามก็รู้ตัวว่าเป็นคำถามสำหรับตัวเอง มาร์คยืดตัวขึ้นหันหน้ากลับไปสนใจคนถามที่ยืนอยู่กลางห้อง
“ก็ไม่มีอะไร แค่อยากยืนตรงนี้ หอมดี”
เป็นคำตอบที่ทำให้ยองแจหันมาดมไหล่แบมแบมทันที เสียงสูดดมแบบไม่เกรงใจคนอื่นดังติดๆ กันสามที
ฟอด! ฟอด! ฟอด!
“เออ จริงด้วยว่ะ หอมจริงๆ ด้วย”
แบมแบมกัดริมฝีปากอย่างอดกลั้น คนอื่นกวนประสาทเธอไม่ว่า แต่ตอนนี้เพื่อนรักเธอก็เป็นไปกับเขาด้วยนี่สิ แบมแบมอยากจะบ้าตายเมื่อหันไปมองสายตาล้อเลียนของยองแจ จูเนียร์ที่หันมาจ้องร่างบางด้วยอีกคนก็ทำหน้าที่แบมแบมต้องยกนิ้วขึ้นชี้หน้าเชิงว่าไม่ยอมเด็ดขาด เธอไม่ใช่ดอกไม้ ไม่ใช่ถุงหอมจะได้ให้คนอื่นมาดมว่าหอมหรือไม่หอม
เสียงหัวเราะในลำคอจากคนกวนประสาทเล่นเอาคนที่สงบนิ่งได้เสมอนึกอยากเปลี่ยนที่ ร่างบางที่เห็นว่าทุกคนหันไปสนใจกลางห้องที่กำลังอธิบายเรื่องห้องพักอยู่ ก็ค่อยๆ เบี่ยงไหล่ไปด้านหลังยองแจหวังจะสลับที่ แต่กลับมีมือมาดึงข้อศอกเธอเอาไว้
แบมแบมเหลือบมองเจ้าของมือที่ออกแรงให้ร่างบางกลับไปยืนอยู่ตำแหน่งเดิมได้แล้วอย่างโมโห เธอยกเท้าซ้ายขึ้นกระทืบลงไปบนเท้าขวาของร่างสูงกว่า แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทัน ยกเท้าของตัวเองขึ้นจากพื้นเพื่อหลบแต่ก็ยังไม่ลืมตวัดขาของหญิงสาวข้างๆให้มาทางเขาเบาๆ เล่นเอาร่างบางเสียหลัก
มือเรียวที่จับอยู่ที่ข้อศอกบัดนี้เปลี่ยนตำแหน่งไปที่เอวบางเรียบร้อยแล้ว แบมแบมหน้าแดงอย่างโมโห พยายามขืนตัวเอาไว้เมื่อแรงรั้งของคนตัวสูงเพิ่มมากขึ้น
‘ไอ้พี่มาร์คบ้า ไอ้รุ่นพี่ลามก’ เสียงด่าในใจนี่ดังลั่น หญิงสาวกัดปากอย่างพยายามยั้งอารมณ์ หันไปจ้องอีกฝ่ายเขม็ง
“หึหึหึ” มาร์คจงใจหัวเราะกวนประสาทคนในอ้อมกอด มือที่โอบเอวบางอยู่เริ่มลูบขึ้นลงอย่างย่ามใจ
ร่างบางสะกดความโมโหเอาไว้ สมองก็คิดสารพัดวิธีเอาตัวรอดจนมาสิ้นสุดที่วิธีที่ดีที่สุดสำหรับกำลังแขนแบบเธอ ไม่รอให้เสียเวลาแบมแบมเบี่ยงตัวเล็กน้อย ใช้แขนซ้ายโอบไปทางด้านหลังของคนตัวสูงกว่า เมื่อเห็นว่ามาร์คหันกลับมามองอย่างสงสัยก็จงใจส่งรอยยิ้มหวานหยดย้อยไปให้
มือบอบบางข้างซ้ายที่ตอนนี้เลื่อนไปจนถึงเป้าหมายแล้ว จับหมับเข้าที่ข้อมือซ้ายของชายหนุ่มอย่างรวดเร็วและมั่นคง ปากก็ยังคงส่งยิ้มให้แต่มือข้างขวาที่ว่างอยู่กลับกำหมัดแน่น เงื้อขึ้นแล้วชกไปที่หว่างขาของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วและรุนแรง
“โอ๊ะ!” เสียงเดียวที่ลอดออกมาจากร่างสูง ก่อนเขาจะงอตัวเอาไว้ทำท่าจะลงไปกองที่พื้นเสียให้ได้
แบมแบมพยายามดิ้นให้หลุดจากมือตุ๊กแกของมาร์ค ร่างบางมองอีกฝ่ายอย่างโมโห จุกจนหน้าเขียวขนาดนี้แต่มือยังโอบเอวเธอไม่ยอมปล่อยง่ายๆ แถมยังทำท่าจะโถมร่างมาทั้งตัวอีกต่างหาก
ไม่ทันได้เอ่ยปากร่างสูงก็ทิ้งน้ำหนักมาทางร่างบางทั้งตัวทำเอาแบมแบมถึงกับเซ ยังไม่พอ คราวนี้แขนทั้งสองข้างกอดเธอเอาไว้จนแน่น ด้วยขนาดตัวที่ต่างกันลิบลับ หญิงสาวก็พยายามจะผลักออกอีกฝ่ายก็ทิ้งตัวลงมาทั้งหมด เมื่อยื้อไม่ไหวแบมแบมก็ทำท่าจะล้ม
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็ว ยองแจและคนอื่นที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้แต่ยืนดู หันไปดูด้วยความมึนงงว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมสองคนนี้ถึงได้ยืนกอดกัน
“ปล่อยสิตาบ้า” เสียงลอดไรฟันเอ่ยขึ้น
“ไม่ปล่อย” เสียงทุ้มตอบมาอย่างอารมณ์ดี
กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น จมูกโด่งโน้มเข้าใกล้ซอกคอ ตาคมจ้องแก้มอิ่มอย่างสนใจ มาร์คค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปอย่างช้าๆ รอยยิ้มพึงพอใจเมื่อเห็นผิวแก้มแดงระรื่น แม้จะแดงเพราะโกรธเขาก็ยังชอบ