พ่ายสวาทเจ้าเวหา

สายตาที่ว่องไวและการเคลื่อนไหวที่ปราดเปรียวคือความโดดเด่นของ ‘เหยี่ยวพีรีกริน’
เจ้าเวหาผู้แข็งแกร่งและทรงพลังอย่าง แมธทิว คอนลินลิเลียส ก็เป็นเช่นนั้น
ที่มาของฉายา พญาเหยี่ยวพีรีกริน (Peregrine Falcon) ของหนุ่มอเมริกันพันธุ์ดิบ
ที่ชอบตะปบเหยื่อสาวตัวขาวๆ มากินเป็นของหวาน
ย่อมไม่ได้มาจากความว่องไวปราดเปรียวและความเฉียบขาดทางด้านธุรกิจเพียงอย่างเดียว
หากนักธุรกิจหนุ่มชาวอเมริกัน ผู้เป็นเจ้าของบริษัทไอทียักษ์ใหญ่...
ที่ให้บริการระบบฐานข้อมูลแก่องค์กรระดับโลก รวมไปถึงหน่วยงานรัฐบาล
ก็ยังจู่โจมจุดอ่อนของบรรดาเหยื่อสาวในวงสังคมได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำเสมอ
สาวๆคนไหนอยากถูกฉีกทึ้งโดยนักล่า...
...ก็แค่ทอดสายตาแล้วรอผลประเมินความคุ้มค่าจากแมธทิว
แม้ดูเหมือนว่าเขาน่าจะเป็นคน ‘เอา’ ง่าย แต่เขาก็ไม่กินของที่ไม่ได้มาตรฐาน
และไม่อ่อนไหวกับความรู้สึกงี่เง่าน่าปวดหัวที่เรียกว่า ‘รัก’
“ขย่มตัวน่ะพอไหว แต่จะขย่มหัวใจของแมธทิวน่ะยาก”
เพราะเขาโยนเจ้าก้อนเนื้อไร้ค่าทิ้งแม่น้ำฮัดสันไปเนิ่นนานแล้ว
ทว่าเมื่อได้สบตาเพื่อนเก่าที่เขาจ้องจะเอามาตั้งแต่เธอเริ่มเป็นสาว
แมธทิวก็โยนกฎส่วนตัวงี่เง่าที่ว่าจะไม่เอาเพื่อนลงเหวทิ้งไป
เขาหลอกล่อวางกลลวงให้ มารีญา นักเขียนนิยายสาวผู้อ่อนด้อยประสบการณ์
และกำลังต้องการ ‘เรียนรู้’ เรื่อง ‘เซ็กซ์’ อย่างถึงที่สุด
มาร่วมทำสัญญาการมี ‘มิตรภาพบนเตียง’ แบบ ‘ไร้พันธะ’
แต่แล้ววันหนึ่งเมื่อแมธทิวพบว่าเพื่อนสาวไร้เดียงสา
กลายเป็นจอมมารยาคิดไกลวางแผนจะจับเขาโดยใช้ ‘เต้าไต่’ ไปเป็นคุณนายคอนลินลิเลียส
แมธทิวก็โกรธจนแทบบ้าที่เขากลายเป็นนักล่าที่ไม่เคยอยู่ในเกม
และยิ่งคลุ้มคลั่งเมื่อมารีญาคิดหนีทัณฑ์ทรมานไปจนสุดหล้าพร้อมกับสายเลือดของเขาในครรภ์
สัญชาต ญาณผู้ล่าก็ลุกโหมอีกครั้ง เพื่อลากตัวผู้ต้องหาคดีอาญาหัวใจมารับบทลงทัณฑ์
ตราบใดที่เขายังเสพสมไม่อิ่มเต็มที่ ยังขยี้ขยำไม่หนำใจ
ก็อย่าหวังว่าจะรอดพ้นไปจากกรงเล็บที่เร่าร้อนของเจ้าเวหาอย่างแมธทิวได้!