พิชิตรักลวงใจ

สายลม & น้ำใส

“คุณ เอ่อ อย่าเพิ่งไปไหนนะ..ฉันไม่ได้กลัวเสียงฟ้าร้องนะอย่าเข้าใจผิด”

น้ำใสที่ตอนนี้นอนตะแคงกอดร่างของสายลมที่นอนตัวตรงอยู่ข้างๆ ที่ต้องใช้คำว่าตัวตรงก็เพราะว่าตอนนี้เขาขยับตัวไม่ได้เลย ทั้งแขนทั้งขาของน้ำใสก่ายและล็อคเขาไว้แน่น และด้วยความร้อนตัวของน้ำใสเลยต้องรีบบอกออกไปว่าเธอไม่ได้กลัวเสียงฟ้าร้อง หรือฝนตกอะไรทั้งนั้น สายลมได้ยินแบบนั้นแทบจะขำออกมา ถ้าไม่เกรงใจว่าจะเสียฟอร์มกับมาดขรึมๆ ของตัวเอง

“ผมยังไม่ได้ว่าอะไร แต่มันแน่นไปไหม ผมเริ่มหายใจไม่ออกแล้วนะ”
“อดทนหน่อยไม่ได้หรือไงเล่า”

อดทนอย่างนั้นเหรอผู้หญิงบ้าคนนี้บอกให้เขาอดทน มากไปแล้ว สายลมหันหน้ามามองน้ำใสทันที

“ผมต้องอดทนเหรอ คุณลองมาอดทนบ้างไหมละ”
“ว๊ายย คนบ้าทำอะไรของคุณเนี่ย”

สายฟ้า & แพรชมพู

“พี่ฟ้าทำบ้าอะไรปล่อยชมพูนะ”
“ไม่ปล่อย มานี่เลย”

สายฟ้าดึงคนที่ตัวเล็กกว่าให้ตามตนมาที่ห้องๆ หนึ่งมันคือห้องนอนของชายหนุ่มเอง ก่อนจะเหวี่ยงร่างงามนั้นลงบนพื้นแข็งๆ จนกระโปรงตัวสวยเลิกขึ้นมาเห็นขาอ่อน

“จะปิดทำไมพร้อมที่จะเปิดให้คนทั้งงานเขาดูกันอยู่แล้วนิ”
“พูดบ้าอะไรของพี่อย่ามาหยาบคายกับชมพูนะคนน่ารังเกียจ”

ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นภาพที่สายฟ้าจูบกับน้ำเพชรในห้องครัวมันลอยเข้ามาในหัวของเธอทันที

“เกลียดมากไหม”
"มาก..กรี๊ดๆๆๆ"