ดอกไม้แห่งความชั่วร้าย

ดอกไม้แห่งความชั่วร้าย
"บทกวีที่เบ่งบานกลางเถ้าถ่านแห่งมนุษยชาติ"
ณ ราตรีอันอาบด้วยเงามืดแห่งจิตวิญญาณ เสียงกระซิบของบทกวีดังก้องขึ้นจากห้วงความทุกข์ระทม ราวกับบทเพลงที่กรีดกรายบนสายลมที่หอบพัดขี้เถ้าแห่งบาปและไฟปรารถนา ดอกไม้แห่งความชั่วร้ายของชาร์ลส์ โบดแลร์ หาใช่เพียงถ้อยคำที่ถักทอขึ้นเพื่อพรรณนาความงาม หากแต่เป็นบทพยานแห่งความทุกข์ระทม ความปรารถนา และความขัดแย้งที่เร้นลึกอยู่ในหัวใจของมนุษย์ -เปลวไฟและเถ้าถ่าน ความบริสุทธิ์และราคะ เบื้องสูงและเบื้องต่ำ
โบดแลร์เปรียบบทกวีของเขาดั่งมวลบุปผาที่แตกหน่อขึ้นจากโคลนตมของชีวิต ดอกไม้เหล่านั้นหาได้ผลิบานภายใต้แสงตะวันอันอบอุ่น หากแต่แผ่กลิ่นหอมท่ามกลางความมืดและความเสื่อมสลาย ราวกับจะท้าทายเส้นแบ่งของความดีงามและความชั่วร้าย ในโลกที่ความรักเป็นเพียงภาพลวงตาและความสุขเป็นเพียงเศษซากของความฝัน กวีผู้เหนื่อยล้าจึงซัดเซไปตามเกลียวคลื่นแห่งกามารมณ์และความสิ้นหวัง จมดิ่งสู่ห้วงลึกของความเบื่อหน่าย (spleen) ซึ่งเป็นดั่งเงาดำที่เกาะกุมวิญญาณ
ในเงามืดของจิตใจ โบดแลร์มองเห็นความงามที่บิดเบี้ยวในรอยยิ้มของโสเภณี เห็นร่องรอยแห่งความเลือนรางในดวงตาของคนรัก และเห็นเงาร่างของมารดามรณาในเสียงกระซิบของสายลม คำร้องของเขาเปี่ยมด้วยเสน่ห์อันเย้ายวนและบาดลึก ดังเพลงสวดของนักบุญผู้ลุ่มหลงในบาป เขาโหยหาสวรรค์แต่กลับกอดก่ายปีศาจ ดิ้นรนสู่เบื้องฟ้าแต่ถูกพันธนาการด้วยสายโซ่แห่งความต้องการ
แต่ท่ามกลางความมืดมิดของโลกีย์ เขาไม่เคยหยุดแสวงหาความเรืองรองของความงามเลย งามแม้ในความเสื่อมทราม งามแม้ในบาดแผลของวิญญาณ โบดแลร์บรรจงร้อยเรียงความโสมมให้กลายเป็นมวลบุปผาที่หอมกรุ่นไปด้วยความจริงแท้ เป็นดอกไม้ที่ผลิบานจากความทุกข์โศกและความปรารถนาอันไม่อาจดับมอด
ดอกไม้แห่งความชั่วร้ายนี้ คือบทกวีของผู้ที่มองโลกด้วยสายตาที่แหลมคมและหัวใจที่เต็มไปด้วยบาดแผล มันคือกระจกที่สะท้อนถึงธรรมชาติของมนุษย์ อัปลักษณ์แต่ก็งดงาม ร่วงโรยแต่ก็เป็นนิรันดร์ และในที่สุด ไม่ว่าดอกไม้นี้จะเติบโตจากเถ้าธุลีของกิเลสหรือจากความฝันของนักบุญ มันก็ยังคงเบ่งบานอยู่ชั่วกาล