ช่วยใจดีสักนิดคุณคู่หมั้น

ช่วยใจดีสักนิดคุณคู่หมั้น [ แดน - แดนดิน อินทรเดชะ(อิน-ทะ-ระ-เด-ชะ) x ยาหยี - ญาณวีร์ ตรีวงภักดิ์ดี ]
: เฟร์ดา

สถานะคู่หมั้นที่ได้มา มันบังเอิญ หรือสวรรค์ตั้งใจ ?

คนหนึ่งน้อมรับคำสั่งทันใด ผิดกับ.. ใครอีกคนยืนกรานปฏิเสธทันทีที่ฟังจบ
คนหนึ่งยอมโดนมองว่าเห็นแก่ตัวเพื่อฉุดรั้ง ทว่า.. อีกคนกลับมองเห็นเพียงชีวิตที่มันพังไม่เป็นท่า
เขาจดจำช่วงเวลาสั้น ๆ ทว่ามีความหมายและสำคัญได้ขึ้นใจ แต่.. ความทรงจำของเธอดันไม่หลงเหลือช่วงเวลาเหล่านั้นเลย... สักนิดก็ไม่มี


// ตัวอย่างในเรื่อง

"ปล่อยซะ!.."

"ตาอย่ามาห้ามผม ผมจะจัดการมันที่มันทำระยำกับหยี!."

'หยีไม่เข้าใจ' ขมวดคิ้วจนยุ่งเมื่อมึนงงกับพฤติกรรมของผู้เป็นตา

แววตาที่สื่อส่งความไม่เข้าใจยังคงจับจ้องเหตุการณ์คุกรุ่นไม่วางตา เมื่อมีสายตาที่ยากจะตีความหมายของผู้ชายคนนั้นที่หันมามองแบบนั้น หัวคิ้วที่ยกย่นเกือบจะชนกันอยู่แล้ว ก็ยิ่งขมวดเข้าหากันจนยุ่งเข้าไปใหญ่ ด้วยไม่สามารถทำความเข้าใจกับความน่าสับสนนั้นได้

จะว่าว่างเปล่าก็ไม่ใช่ จะมีนัยยะอะไรบางอย่างก็ไม่เชิง..

"แกคิดว่าเรื่องแบบนี้มันทำฝ่ายเดียวได้เหรอ ?"

"แต่มันยอมรับว่ามันทำนี่ครับ"

"อย่าตัดสินหนังสือเพียงแค่ชื่อและหน้าปก ถ้าหน้าปกมันเขียนเด่นหราว่า คำสารภาพจากอาชญากร แกก็จะตัดสินไปว่า คนที่สารภาพเป็นอาชญากรจริง ๆ เหรอ"

"แต่หยีอยากตัดสินค่ะ หยีไม่มีเวลามานั่งอ่านเนื้อหาหรือพิสูจน์เนื้อหาที่วกไปวนมาและสรุปได้เหมือนเดิมว่า เขาทำเรื่องแบบนั้นกับหยีหรอกนะคะ ถ้าคุณตาอยากอ่านก็เสียเวลาอ่านคนเดียวเลยค่ะ เพราะหยีจะไม่อ่าน และไม่หมั้นแน่นอน!."

"ที่พูดออกมาทบทวนคำพูดของตัวเองดีแล้วเหรอยาหยี ? ใครมาได้ยินเข้าก็รู้หมดสิว่าเป็นคนใจแคบ ทีตัวเองยังอยากให้คนอื่นมองในทางที่ดีเลย ทำไมถึงมองคนอื่นในทางที่ดีบ้างไม่ได้"

"คุณตา!.."

"คุณปู่ครับ ผมไม่เป็นไรครับ"

"ชีวิตนี้ต้องพูดคำว่าไม่เป็นไรอีกกี่ครั้ง ถึงจะไม่เป็นไรจริง ๆ อะแดนดิน ไม่รู้แหละ ยังไงตาก็ยืนยันจะให้หมั้นเหมือนเดิม หนูไม่เต็มใจยังไงก็ต้องหมั้น!."

"ไม่ค่ะ หยีก็ยืนยันเหมือนกันว่า ไม่!.."

"แล้วถ้าท้องขึ้นมาจะว่ายังไงญาณวีร์!.. แล้วไม่ต้องบอกว่าจะเลี้ยงเองนะ เพราะแดนดินไม่ยอมแน่ ๆ ตาก็ไม่เหมือนกัน"

รู้ว่าคนพูดโกรธ เธอเองก็โกรธไม่แพ้กัน !

"งั้นก็ให้หยีท้องก่อน ค่อยหมั้นค่ะ!.."
.
.
//
"เรื่องความรู้สึกของแดนตาจะไม่ถามอะไรมากหรอก เพราะตาดูออกว่าแดนคิดยังไงกับยาหยี แม่นีก็คงดูออก" ญาสินีพยักหน้ายืนยันเบา ๆ "ที่ตาจะถามก็มีแค่เรื่องเดียวเท่านั้นว่า แดนจำได้ใช่ไหมว่าเคยเจอน้องมาก่อน?"

สิ้นคำถามนั้นพลันคิ้วเข้มก็ยกย่นเข้าหากันด้วยความสับสนทันใด "คุณตาก็จำได้เหรอครับว่า.. เราเคยเจอกัน ?"

คนสูงอายุพยักหน้า "ตาจำได้ ทุกคนในตอนนั้นจำได้ แต่ดูเหมือนคนเดียวที่จำอะไรไม่ได้เลย ก็คือ.. ยาหยี"

น้ำเสียงราบเรียบที่เพิ่งจะเปล่งคำพูดเหมือนไม่มีอะไร ทว่าสร้างความตกใจให้บุคคลที่ไม่อยากได้ยินคำนี้ได้ไม่ยาก ปากหยักได้รูปที่ตั้งท่าจะอ้าตอบอะไรออกไป พลันชะงักค้างกลางอากาศอยู่อย่างนั้น ด้วยไม่รู้จะพูดหรือจะเค้นเรี่ยวแรงจากไหนมาโต้ตอบคนทั้งสองดี

และขณะที่ร่างกายมีปฏิกิริยาไม่สู้ดีอยู่นั้น พลันสมองก็พยายามคิดทบทวนไปด้วยว่า ในตอนนั้นเขาทำอะไรผิดพลาดไป หรือมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากแยกย้ายกันหรือเปล่า แต่คิดรอบแล้วรอบเล่า ก็ยังไม่มีเค้าโครงชี้ชัดเลยว่าเขาจะนึกอะไรขึ้นมาได้ คำถามที่ยังไม่ได้คำตอบมันเลยวนเวียนในหัวไม่เลิกอย่างนี้

"ทะทำไมหยีถึงจำไม่ได้ครับ ผมทำอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอครับ"

วิญญูส่ายหัวเบา ๆ "แดนไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก มันเป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิดน่ะ ตอนนั้นหมอก็บอกว่ามีโอกาสสูงที่ยาหยีจะความจำเสื่อม แต่พอยาหยีตื่นขึ้นมาเราก็หาเรื่องที่จะลืมไม่ได้ เลยพากันตีความเอาเองว่าหยีอาจจะโชคดีที่ไม่ได้ลืมอะไร แต่พอกลับมาเจอแดนอีกครั้ง ตาถึงได้รู้ว่าส่วนที่ความทรงจำของยาหยีลบลืมไป มันคือ"

"คือผมเหรอครับ" เติมคำในประโยคที่ขาดหายไปให้สมบูรณ์ ด้วยสีหน้ามองเหม่อและน้ำเสียงที่แผ่วลงเรื่อย ๆ


> ทดลองอ่านตัวอย่างเพื่อประกอบการตัดสินใจซื้อนะคะ (ซื้อผ่านหน้าเว็บราคาจะถูกกว่าน้าา)

.................................
- เรื่องราวของคนสองคนที่เคยมีเบื้องลึกเบื้องหลังกันมาก่อน ที่คนหนึ่งจำบรรยากาศระหว่างกันและทุกคำพูดได้ขึ้นใจ ผิดกับใครอีกคนที่จำอะไรไม่ได้เลย แถมการกลับมาเจอกันครั้งนี้ ยังข้ามขั้นตอนกันไปไกลอีก ก็ยิ่งตอกย้ำความทรงจำไม่ดีให้อีกคนเข้าไปใหญ่
- สถานะ คู่หมั้น ที่ได้มา คนหนึ่งยินยอมพร้อมใจหมั้น แต่อีกคนดันจำใจและจำนนต่อวาจาที่ได้ลั่นออกมา สภาพคนทั้งคู่เลยต้องอยู่ด้วยกัน ด้วยเหตุผลและเป้าหมายที่แตกต่าง คนหนึ่งรู้สึกและอยากสร้างความจำให้ใหม่ ผิดกับอีกคนที่ไม่รับรู้อะไรและอยู่กันไปเพียงเพราะหน้าที่อันยิ่งใหญ่ที่ใครบางคนมอบให้เท่านั้น
- แล้ว.. ความรู้สึกที่สวนทางกันนี้ มันจะหาทางมาบรรจบเป็นเส้นเดียวกันได้ที่ตรงไหน อย่างไร ?

* อาจมีคำพูด การกระทำที่อาจจะดูไม่สมเหตุสมผลหรือขัดจากความจริง (แต่เป็นปมที่ไม่สามารถตัดทิ้งได้) และมีเหตุการณ์สะเทือนใจ(ไม่)นิดหน่อย เรื่องราวอาจจะดำเนินไปทางขม แต่เป็นขมที่กลืนได้คล่องคอ เหมือนโบราณว่า หวานเป็นลม ขมเป็นยา(หยี)เลยค่ะ >< (จบสุขนิยมน้า)

// ชอบหรือไม่ชอบยังไง ฝากคอมเมนต์ติ ชม และส่ง(หัว)ใจให้กันด้วยน้า ขอบคุณทุกการซัปพอร์ตนักเขียนตัวน้อย ๆ คนนี้นะคะ รัก <3

เฟร์ดา