ธันวานี้เป็นวาเลนไทน์ของฉัน

ชมรมดนตรีวันนี้ดูจะมีอะไรพิเศษกว่าปกติ
บรรยากาศเหมือนเดิม คนก็หน้าเดิม ๆ แต่ที่ทำให้ผมรู้สึกไม่เหมือนเดิมคือ... "น้องสา"
ตอนนี้น้องกำลังนั่งอยู่ที่มุมห้อง ก้มหน้าก้มตาตั้งสายกีต้าร์ด้วยสีหน้าจริงจัง ผมนั่งมองอยู่นานแล้ว ไม่ได้ตั้งใจจะส่องหรืออะไรหรอกนะ แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ เวลาน้องตั้งใจทำอะไรสักอย่าง มันดู... น่ารักเป็นพิเศษ!
สายตาผมเผลอจับจ้องอยู่นานจนลืมไปว่าน้องเองก็มีดวงตากลมๆ โตๆ น่ารัก และมีความสามารถในการมองเห็นเหมือนกัน
พอเธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมเท่านั้นแหละ โอ๊ยย! จังหวะนี้เหมือนโดนจับได้คาหนังคาเขา
น้องสาไม่ได้ว่าอะไร แต่ส่งยิ้มหวานมาให้แทน แล้วถามด้วยน้ำเสียงใส ๆ
"พี่ธันมองหนูทำไมเหรอคะ?"
!!
ผมสะดุ้ง รีบคว้าอะไรสักอย่างมาแก้เขิน มือดันไปหยิบปิ๊กกีต้าร์ขึ้นมาเล่นเร็วจี๋ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วตอบเสียงสูงเหมือนคนบริสุทธิ์ใจ
"เปล่านี่ ตั้งสายเสร็จแล้วเหรอ?"
(เสียงสูงแบบนี้ถ้าเป็นรายการเกมโชว์ คงมีป้าย "โกหก!" กระพริบอยู่เหนือหัวแน่ ๆ)
น้องสาพยักหน้า แต่ยังมองผมด้วยสายตาสงสัยหนักมาก แบบที่เริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีลับเฉพาะอะไรสักอย่าง
"เอ๊ะ หรือว่าพี่ธันอยากให้หนูตั้งสายให้ด้วย?" น้องถามพลางเอียงคอเล็กน้อย
เอียงคอน่ารักไม่พอ แถมทำหน้าตาจริงจังอีก โอ้ย... ใจพี่จะละลายแล้วนะ!!
"ไม่ ๆๆ พี่แค่ เอ่อ แค่คิดว่า"
คิดว่าอะไรดีล่ะ! คิดว่าเธอน่ารักเหรอ!? บ้าเอ๊ย พูดออกไปไม่ได้!
"แค่คิดว่ากีต้าร์เธอดูเสียงใสดี ตั้งสายเก่งนะเรา"
(อะไรกันวะเนี่ย! แถจนได้!)
น้องสาหัวเราะเบา ๆ "แค่นี้เองเหรอคะ? เห็นพี่จ้องซะนาน นึกว่ากำลังพิจารณาว่าหนูควรเปลี่ยนอาชีพไปเป็นช่างซ่อมเครื่องดนตรีซะอีก"
ผมหัวเราะกลบเกลื่อน รีบเปลี่ยนเรื่องทันที
"เอ้า ๆ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว มาเล่นเพลงกันเลยดีกว่า!"
และนั่นคือวิธีเอาตัวรอดแบบฉบับผม! แต่ถึงรอดมาได้ก็เถอะ หัวใจแม่งเต้นแรงชะมัดเลยว่ะ!