ควันหลงแค้นรัก

"เรียกเมียฉันมารับแขก"
เสี่ยรุจรนลานเอ่ยปากสั่งให้เลขาไปพาตัวอัญชัญมาตรงนี้ ถ้าเธอมาเขาจะปลอดภัย ตอนนี้เสี่ยรุจรู้เลยทันทีว่าตัวเองกำลังจะถูกฆ่า
"อัญชัญ"
และคนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ดันเป็นคนที่ควันหลงคุ้นเคยเป็นอย่างดี อัญชัญเดินอุ้มทองโตๆมายืนอยู่ตรงหน้าเขา เธอมีสีหน้ายิ้มแย้มและไม่แสดงออกว่าตัวเองรู้จักกับเขา
"อัญชัญ หนูมาทำอะไรที่นี่"
"พี่ควัน พี่มาที่นี่ทำไม เรื่องของเรามันจบไปแล้วนะ ตอนนี้หนูเริ่มต้นใหม่กับเสี่ยรุจแล้ว ถ้าพี่จะมาขัดขวางหนูขอร้องว่าหยุดเถอะ"
คิ้วหนาเลิกขึ้นแสดงออกอย่างชัดเจนว่าตอนนี้ตัวเองกำลังไม่เข้าใจ
"อัญชัญ หนูเป็นอะไร เดินมาหาพี่ มันบังคับอะไรหนู"
"ฉันจะไปบังคับอะไรใครได้ เมียแกมารับงานจากฉันกี่รอบแล้ว ฉันเห็นแกหายไปนานหลายวันก็คิดว่าแกตาย เลยรับมาเป็นเมีย ดูแลแทนให้ ฉันน่ะหวังดีกับแกมากนะควันหลง เพราะฉะนั้นจะทำอะไรก็คิดดีๆ"
จริงๆแล้วเสี่ยรุจคล้ายคนกำลังขุดหลุมฝังศพตัวเอง จากที่ตั้งใจว่าจะเอาอัญชัญมาขู่ดันกลายเป็นว่าต้องมาหาความดีความชอบจากเธอแทน เพราะตอนนี้ควันหลังไม่ได้โผล่มาคนเดียวพอที่จะให้เสี่ยรุจได้จับตัวอัญชัญไว้และฆ่าควันหลงทิ้ง แต่ตอนนี้ดันมีมังกรและลูกน้องอีกหลายคนตามมาด้วย
"มันจริงเหรออัญชัญ"
ร่างสูงของควันหลงเดินตรงเข้าไปหาอัญชัญ แต่เธอกลับถอยหลังหนีราวกับรังเกียจเดียดฉันท์
"พี่ควัน อย่าทำอะไรเสี่ยรุจเลย ถ้าพี่ทำก็เท่ากับว่าลูกในท้องของฉันต้องขาดพ่อ"
ปัง!!
ความโกรธทวีคูณขึ้นทันทีหลังที่อัญชัญพูดประโยคนั้นเสร็จ ควันหลงลั่นไกใส่เสี่ยรุจแบบไม่คิดชีวิต ไม่มีอะไรต้องถามต่อ และไม่จำเป็นต้องถามความคิดเห็นของใครอีก แค่ประโยคหลังของอัญชัญเท่านั้น ประโยคที่ทำให้ทุกอย่างพังทลายลงในชั่วพริบตา
"เมียมึงเกาะประตูรถแน่นเลย จะไปแบบนี้จริงเหรอวะ"
หลังจากที่ลงมือฆ่าเสี่ยรุจแล้วอัญชัญก็มีท่าทีเปลี่ยนไป จากหยิ่งผยองก็กลายเป็นร้องห่มร้องไห้เสียใจ ควันหลงคาดว่าคงจะเสียใจที่เสี่ยรุจตาย หรือไม่ก็เสียใจที่เขาพาตัวพฤกษามาด้วย ลูกชายคนโตของเขาก็อยู่ที่นี่และนอนหลับปุ๋ยอยู่ภายในห้องๆหนึ่ง ควันหลงจึงพามาด้วย
"ไม่มีอะไรต้องฟังหรอกครับ เลี้ยงไม่เชื่องก็ต้องโดนแบบนั้น"