สายฝนโปรยปราย (เรื่องสั้นจบในตอน)(BL)

"คุณชานิล.." ทิวากรเผลอกระพริบตาถี่ ๆ และเบือนหน้าหนีเล็กน้อย แต่การขยับตัวของคนตัวเล็กยิ่งทำให้ระยะห่างระหว่างทั้งคู่ลดน้อยลง ปลายจมูกคมของชานิลเฉียดพวงแก้มนวล 

 

ชานิลถอนหายใจ ถึงจะชอบกลิ่นหอม ๆ ของอีกคนมากแค่ไหนก็ตาม 

 

เขายังคงพยายามยับยั้งตัวเอง สายตาคมปิดลง เพราะอยากสลัดความคิดในหัว ก่อนจะเอี้ยวตัวกลับ 

 

แต่ข้อมือเล็กทั้งสองข้างของทิวากรกลับคล้องที่รอบต้นคอแกร่ง 

 

"คุณทิว.." น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้น แวววาวคมกลับมาจ้องมองคนตัวเล็กดั่งเดิม 

 

ใบหน้าสวยมีแววตาที่สั่นไหว