ใช่! ข้านี่แหละนางมารร้าย

การหมั้นหมายที่เกิดจากความไม่เต็มใจ สู่ความรักที่ไม่อาจถอนตัว



"ท่านไม่คิดจะเอ่ยสิ่งใดหน่อยหรือ ที่ผ่านมามีเพียงข้าที่เอ่ยเพียงคนเดียว" หานหงเหยาอดที่จะเอ่ยออกมาไม่ได้ ไม่รู้ว่าอมอันใดไว้จึงได้เอ่ยออกมายากเย็น น่ารำคาญยิ่งนัก

"จำเป็นต้องเอ่ยอันใดด้วยหรือ" เขาเอ่ยออกมาเพียงเท่านั้นก็ไม่ได้สนใจหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อีก



การพบกันครั้งแรกสู่



"พี่หยาง เรียกข้าว่าพี่หยาง เพราะในชื่อของข้า ข้าชอบคำว่าหยางมากที่สุด" เขาบอกเรื่องชื่อให้นางรับรู้ เรื่องความชอบนี้เขาไม่เคยบอกผู้ใดมาก่อน นางได้รู้เป็นคนแรก

"หยางที่ว่าพระอาทิตย์หรือ" หญิงสาวพยักหน้าน้อย ๆ อย่างเข้าใจ "เช่นนั้นข้าจะเรียกท่านว่าพี่หยาง"

"แล้วเจ้าเล่าจะให้ข้าเรียกว่าเช่นไร" เขาก็ไม่อยากเรียกนางซ้ำกับผู้อื่นเช่นกัน

"เหตุใดต้องคิดให้ยาก ก็เรียกว่าเหยาเอ๋อร์เหมือนผู้อื่นเสียสิ" หญิงสาวถามอย่างไม่เข้าใจ นี่เขาต้องการอันใดจากนางกัน

"ข้าเป็นคู่หมั้นของเจ้าจะเรียกเหมือนคนอื่นได้อย่างไร ที่เจ้าข้ายังให้เรียกชื่อที่ข้าชอบที่สุดเลย" เขาบอกอย่างไม่ยอม อย่างไรก็ต้องได้เรียกนางด้วยชื่อที่ไม่เหมือนผู้ใด เขาก็ต้องได้เรียกชื่อนางที่ไม่เหมือนผู้ใดเหมือนกัน

"ข้าไม่ได้ต้องการเสียหน่อย" เป็นเขาที่เสนอมาเอง นางไม่ได้เรียกร้องเสียหน่อย แล้วเขามาเรียกร้องจากนางได้อย่างไร

"แต่ข้าต้องการ ข้าต้องการให้เจ้าเป็นคนสำคัญของข้า และข้าก็อยากเป็นคนสำคัญของเจ้า" เขายื่นมือไปกุมมือเรียวบางเอาไว้ เขาอยากเป็นคนสำคัญในสายตาของนางบ้าง



จากคนที่ไม่ชอบยุ่งกับผู้อื่นสู่



"มีคู่หมายอยู่แล้วยังทำตัวน่าแพศยา ไปไหนมาไหนกับบุรุษสองต่อสอง" อยู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ทุกคนต่างก็หันไปมอง ยกเว้นหานหงเหยาที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่เช่นเดิม เพราะรู้ดีว่าสตรีที่เอ่ยเมื่อครู่เป็นจูเฟยหยาที่เคยมีเรื่องกันไปครั้งก่อน

"สงสัยอยากจะลองดี" หญิงสาวเอ่ยเบา ๆ ก่อนจะยกจอกสุราขึ้นดื่ม ไม่สนใจคนที่กำลังคิดจะหาเรื่องตนเอง อย่างไรวันนี้ก็เป็นงานเลี้ยงสกุลจ้าว นางไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องใหญ่

หญิงสาวที่ได้ยินคนอื่นนินทาเรื่องของตนเองก็ยกยิ้มน้อย ๆ สตรีพวกนี้วัน ๆ ไม่มีอันใดทำ จึงได้เที่ยวไล่อิจฉาคนอื่นไปทั่ว

ดี นางจะทำให้อกแตกตายไปเลย

"บุรุษที่พวกเจ้าหมายตาคือของข้า"



สู่



"เห็นหรือไม่ บุรุษที่เจ้าว่าเหมาะสมกับเจ้า เขาไม่ได้เหลียวแลเจ้าเลยสักนิด" จูเฟยหยาหัวเราะออกมาอย่างผู้ชนะ สตรีผู้นั้นก็ทำได้เพียงพูดเอาดีเข้าตัว เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าคุณชายเถาสนใจผู้ใด

"เหตุใดข้าต้องต้องการให้เขามาเหลียวแลด้วย ในเมื่อท้ายที่สุดแล้วเขาก็ต้องแต่งงานกับข้าอยู่ดี ส่วนพวกเจ้า ๆ ๆ ๆ แล้วก็เจ้าก็ทำได้เพียงนั่งมองบุรุษที่ข้าจะได้ครอบครอง" หานหงเหยาชี้หน้าสตรีทีละคนพร้อมเอ่ยอย่างถือดี คำพูดเพียงเท่านี้ไม่สามารถทำให้นางสะทกสะท้านได้หรอก



สวัสดีค่าา มาพบกับนิยายเรื่องใหม่ของไรต์ด้วยนะคะ ฝากทุกคนกดติดตาม กดหัวใจเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะฝากติดตามผลงานด้วยน้า

มาลุ้นกันว่าพี่หยางและเสี่ยวจูของเราจะรักกันตอนไหน ฝากติดตามด้วยน้าจิกหมอน

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยาย feel good สบาย ๆ ไม่มีดราม่า ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบพระคุณ