พ่อครูเถื่อน

#คำโปรย#

เป็นลูกเจ้าลูกนายอยู่ในพระนคร ยามเป็นบ้าเป็นบอย่อมถูกเล่าลือไปไกลโดยง่าย ทำให้ รุ้งไพลิน ต้องหลบถือเสียงนกเสียงกามาอยู่ไกลถึงบนป่าบนดอยในดินแดนล้านนา ปางไม้และปางช้างของผู้เป็นลุงคงจะสร้างความสงบสุขให้หล่อนไม่น้อย ทว่าหล่อนกลับยังมีอาการผีเข้าอยู่เป็นเนืองนิจ หนักสุดคือรุ้งไพลินเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง อยากกินของดิบๆ เลือดสดๆ เสียอย่างนั้น!
ร้อนถึงชายหนุ่มที่อยู่ยังแนวชายป่าที่ถูกญาติของหญิงสาวรบกวน เพราะเขาได้ชื่อว่าเป็น พ่อครู ที่มีวิชาอาคมขมังเวทย์ที่สุดในละแวกหมู่บ้านนี้ พ่อครูอินทร์แปง จึงต้องยื่นมือเข้ามาช่วยไล่ผีอย่างไม่มีทางเลือก
แต่...ไล่ผีตนหนึ่ง กลับมีผีอีกตนหนึ่งเข้า ทำให้พ่อครูหนุ่มไม่สามารถจะละความรับผิดชอบต่อชีวิตของรุ้งไพลินได้ โดยเฉพาะผีตนที่เข้าหล่อนเป็นวิญญาณของคนที่เขาไม่เคยลืมเลือน
เมื่อปล่อยวางไม่ได้ก็ต้องปกป้อง ขณะเดียวกันความรู้สึกบางอย่างที่ห่างหายไปนานก็ค่อยๆ ผุดพรายขึ้นกลางใจของพ่อครูอีกครั้งกับผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นผีบ้า แต่ที่บ้ากว่าคือเขาที่รู้ว่ากำลังหาเหาใส่หัวทว่าก็ยอมที่จะคันหัวเพื่อได้อยู่ใกล้ๆ หล่อนเสียแล้ว
จิฮางต่อฮางแต๋นแต๊ๆ หนา... (แกว่งเท้าหาเสี้ยนเสียจริงๆ ...)