ทะลุมิติไปเป็นแม่ค้าขายส้มตำในยุคจีนโบราณ

"นี่เจ้าถอยออกไปไกล ๆ หน่อยสิเดี๋ยวก็เหยียบข้าเอาเสียหรอก" เสียงนั้นดังอยู่รอบ ๆ ตัวเธอทำให้น้ำหวานรีบลุกขึ้นแล้วมองไปรอบ ๆ ตัวก็ไม่พบสิ่งใดแม้กระทั่งของเงาคนเธอจึงเลิกสนใจก่อนจะหันไปวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าอีกครั้งแต่แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกหากแต่ครั้งนี้เธอเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
"ก็บอกว่าให้ถอยไปที่อื่นเดี๋ยวก็เหยียบข้าเอาหรอก" เสียงนั้นดังชัดขึ้นเธอจึงหยุดชะงักมือก่อนจะหันไปมองรอบ ๆ ตัวอีกครั้งแต่ก็ไม่พบผู้ใดก่อนจะเอ่ยออกไป
"ฉันไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใครเจ้าพูดกับข้าหรือพูดกับใครเหตุใดข้าถึงมองไม่เห็นเจ้า"
"นี่เจ้าได้ยินเสียงของข้าอย่างนั้นหรือ" เสียงนั้นบ่งบอกว่าดีใจ
"ข้าไม่ได้หูหนวกซะหน่อยเหตุใดจะไม่ได้ยินที่เจ้าพูด" น้ำหวานบอกออกไปพร้อมกับพยายามมองหาต้นเสียงนั้น
"ข้าดีใจมากเหลือเกินข้าจะได้มีเพื่อนแล้ว"
"เจ้าเป็นคนหรือผีเหตุใดข้าถึงมองไม่เห็นเจ้า"