แด่คุณที่ผมรัก

อชิตะ ใช้ชีวิตแบบใต้ดินมาตลอดยี่สิบสี่ปี เขาเป็นเด็กเอ็น เด็กดริ้ง เด็กขาดหรืออะไรก็ตามแต่ที่คนเรียก สรุปง่ายๆคือเขาขายตัวเองแลกเงินบ้าง ขายยา ส่งยา บางทีก็เสพเอง เป็นชีวิตที่โคตรห่วย จนวันหนึ่งเพราะความดีแค่สามนาทีของเขา ทำให้เขาได้พบกับองศา ชายหนุ่มที่เข้ามาเป็นแสงสว่างในชีวิตที่ดำมืดของอชิตะ จากแค่แสงไฟจุดเล็กๆในความมืดมันค่อยๆสว่างขึ้น สว่างขึ้นจนเป็นแสงที่สว่างที่สุดในชีวิตของอชิตะ มันทั้งอบอุ่นและโอบกอดเข้าไว้แม้ในคืนที่หนาวเหน็บที่สุด

หากแต่การเข้ามาขององศา อชิตะไม่รู้เลยว่าชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไปตลอดกาล



"มันคงจะดี หากเราเจอกันเร็วกว่านี้สักสิบปี" เสียงแหบหวานเอ่ยติดตลก แต่ร่างสูงไม่รู้สึกขำสักนิด....

"ขอบคุณนะภีมที่วันนั้นพาตัวเองมาให้รัลเจอ" องศาได้แต่พยักหน้า ก้อนแข็งๆจุกแน่นที่ลำคอ เขาไม่สามารถเอ่ยคำใดออกมาได้สักนิด ในอกรู้สึกเจ็บร้าวจนแม้แต่การหายใจก็ดูลำบาก แต่อชิตะเข้าใจ เขายิ้มบางๆในอ้อมแขนอันอบอุ่นนี้ เท่านี้ก็ดีมากกว่าคำพูดนับหมื่นนับแสนคำ.....