ดรุณีเคียงปีแสง ภาคก่อนจะรัก

"ดรุณี" แอบชอบ "ปีแสง" มาตลอด เสียใจที่เขามีแฟนแต่ก็พยายามตัดใจ
กระทั่งเขาเลิกกับแฟนจึงเดินหน้าจีบเต็มที่
เกิดคืนที่เผลอไผลแล้วเรื่องไม่คาดฝันจึงต้องแต่งงานกัน
แต่คนไม่รักต่อให้ทำดีแค่ไหนก็ไม่รัก
เธอจึงตัดสินใจหย่ากับเขาเพื่อคืนอิสระที่ชายหนุ่มต้องการ
กว่าเขาจะรู้ตัวว่าไม่ต้องการอิสระนั้น
ก็เสียเธอไปแล้ว...
.
.
.
"ในเมื่อไม่มีลูกแล้ว เรื่องของเราก็ควรจบลงสักที" คนที่กำลังกอดภรรยาถึงกับชะงัก ปล่อยเธอแล้วผละมามองใบหน้าหวาน ไม่อยากเข้าใจในคำที่เธอกำลังสื่อว่าเรื่องของเราต่อจากนี้จะเป็นไปในทิศทางใด
ความโสดที่เขาโหยหา ผู้หญิงที่เขาไม่ได้ต้องการแต่แรก คิดว่าเมื่อเธอคลอดลูกแล้วจะหย่า กระทั่งถึงวันที่ต้องจากลากันจริง...ชายหนุ่มกลับไม่ต้องการ
"หมายความว่ายังไง"
"เราหย่ากันเถอะค่ะ" ปากอวบอิ่มยกยิ้มราวกับปลดเปลื้องพันธนาการทุกอย่างออกจากหัวใจจนหมดสิ้น ไม่หลงเหลือความรู้สึกอื่นใดไว้ให้เขาเลย กระทั่งความเป็นพี่น้องก็ตาม แววตาคมสั่นไหวพร้อมริมฝีปากที่สั่นจนต้องเม้มเอาไว้แน่น ไม่อยากเชื่อหูตัวเองด้วยซ้ำว่ามันคือความจริง
แต่ก็ต้องยอมรับกับตัวเองว่าสิ่งที่หญิงสาวเอ่ยคือการขอหย่า
ลมหายใจสะดุดพร้อมคำตอบก้องดังในหัวว่าไม่ยินยอม ส่ายหน้าอย่างเชื่องช้าพร้อมพึมพำเรียกหล่อนเสียงเบา พอจะจับมือก็ถูกเธอชักมือหลบ ดวงตายังคงสบกันนิ่งเหมือนเดิม แต่ที่เปลี่ยนไปคือความอาลัยอาวรณ์ไม่มีในแววตาของหล่อน
ทำไมล่ะ...ความรักของเธอมันหมดอายุได้รวดเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ
ทั้งที่เขาเพิ่งเริ่มรักแต่หล่อนกลับหมดใจ ปีแสงไม่เชื่อและไม่ยินยอมให้มันเป็นเช่นนั้นเด็ดขาด อยากอ้อนวอนขอร้องกลับไม่มีเสียงใดหลุดออกมา มีเพียงการเรียกชื่อของหล่อนอย่างแผ่วเบา
"เน่..."
"ที่พี่ยอมแต่งงานกับเน่ก็เพราะเน่ท้องไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ไม่มีเด็กแล้วพี่ก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรอีกแล้ว เน่คืนอิสระให้พี่ค่ะ" เรื่องของเราเดินทางมาไกลกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก เธอกอดหน้าท้องตัวเองอย่างหวงแหน
ไม่อยากได้แล้วความรักที่เหลือจากคนอื่น เป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวที่เขาให้เธอ ไม่มีวันจะได้ใจของชายหนุ่มเต็มดวง
ถ้าเป็นเช่นนั้น...หล่อนไม่ขอรับมันมาเลยดีกว่า