ข้ารอเจ้าได้นิจนิรันดร์

ตลอดเวลาที่ผ่านมารินรดาดูแลเจ้าจิ้งจอกตามที่หมอสั่งอย่างเคร่งครัด แม้จะยุ่งกับงาน แต่พอเลิกงานก็จะรีบตรงกลับบ้านมาหามันทันที ผ่านมาร่วมสัปดาห์แล้ว อาการบาดเจ็บก็ดีขึ้นมาก

'ฉันจะเลี้ยงแกไว้ หรือจะพาแกไปส่งที่เดิมดีนะเจ้าจิ้งจอกน้อย' หญิงสาวคิดไม่ตก เริ่มรู้สึกรักและผูกพันกับเพื่อนต่างสายพันธุ์ตัวนี้เสียแล้ว

ป้อนยาเจ้าจิ้งจอกเสร็จ ก็พามันไปนอนบนเบาะนอนของสุนัขที่ซื้อมาไว้ มือเล็กลูบหัวเจ้าจิ้งจอกน้อย ทุกการสัมผัสจิ้งจอกตัวนี้มักจะกระดิกหางดีใจพร้อมกับยิ้มตาหยีให้ตลอดจนอดเอ็นดูไม่ได้ จึงได้จุ๊บไปที่หน้าผากที่เต็มไปด้วยขนสีขาวเงางามฟอดใหญ่

"ฝันดีนะจิ้งจอกน้อย"

ร่างบางล้มตัวลงนอนที่เตียงของตัวเอง เวลาประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ หยางหยางฟื้นฟูพลังเต็มที่แล้ว ได้กลายร่างเป็นมนุษย์ชายรูปงามผู้มีเรือนผมสีขาวอันโดดเด่น ร่างสูงแสยะยิ้มขณะที่ทิ้งตัวลงนอนกอดคนบนเตียง

'ข้าชอบไออุ่นจากเจ้าจริงๆ'

ร่างบางหลับสนิทไม่รู้ตัว เลยโดนกอดตลอดคืน อีกทั้งเธอยังคิดว่าเขาเป็นหมอนข้างจึงได้กอดก่ายอย่างไม่ระวังตัว

กริ๊ง

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นทำให้รินรดาสะดุ้งตื่น มือเล็กขยี้ตาค่อยๆ ปรับรับแสงของวันใหม่ แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาทางระเบียง เผยให้เห็นชายปริศนานอนเปลือยเปล่าอยู่ข้างกาย ผิวเนียนละเอียดขาวประดุจหิมะ ร่างกายค่อนไปทางผอมแต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อมัดแน่น ชายผู้นี้กำลังนอนกอดเธอพร้อมกับหลับตาพริ้ม

"นายเป็นใคร!"