นายหัวอ้อนรัก

ปึก!
"โอ้ย"
ชมพูอุทานออกมาเสียงดังความรู้สึกเหมือนชนกับกำแพงเหล็ก เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองดวงตาสวยตกตะลึงเผลอสบตากับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของชายร่างสูงใหญ่ที่มองเธอด้วยสายตายากจะคาดเดา
ร่างหนาบึกบึนโอบกอดเธอไว้กันไม่ให้หงายไปด้านหลัง มือทั้งสองข้างของเธอเกาะแขนของเขาไว้แน่น
ชมพูมองใบหน้าหล่อเหลาของชายตรงหน้าอย่างสำรวจ เขาหล่อมากหล่อแบบเข้ม ๆ เธอไล่สายตามองลงต่ำมายังลำคอ
เขาสวมสร้อยสีเงินลายลูกโซ่เแบดบอยสุด ๆ ชมพูกรีดร้องในใจ เธอไล่สายตาลงมาจนถึงแผงอก ที่มีกล้ามเนื้อแข็งแรงดูสุขภาพดี เขาสวมเสื้อเชิ้ตปลดกระดุม ชมพูไม่เคยอยู่ใกล้ชิดผู้ชายคนไหนมาก่อนทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำ
"นี่เธอจะจ้องฉันอีกนานไหม ยัยเด็กโรคจิต"
ทศทิศพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายเพราะชินตากับการที่ผู้หญิงมักจะตะลึงในความหล่อของเขา
ก็คนมันหล่อจะให้ทำไง คำพูดของเขาเรียกสติชมพูให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว เธออับอายกับคำพูดของเขาใบหน้าแดงระเรื่อ
"หนูไม่ได้มองนะคะแต่ตามันเหลือบไปเห็นเอง"
ชมพูรีบพูดแก้ตัวไม่กล้ามองสบตาเขา แต่พวงแก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อเป็นหลักฐานชั้นดีว่าพูดปลด
"ยัยเด็กเลี้ยงแกะฉันเห็นนะว่าเธอมองอกฉัน ฉันจะแจ้งความดีไหมที่มีเด็กโรคจิตถ้ำมองอกผู้ชาย"
เขาแสร้งพูดเสียงเข้มทำใบหน้าจริงจัง อยากแกล้งเด็กโกหก ที่ตอนนี้ทำแก้มป่องพองลมน่าหยิก
เขาอยากรู้ว่าเธอจะเอาตัวรอดจากสถานการนี้ไปได้อย่างไร เขายอมเสียเวลางานเพื่อเถียงกับยัยเด็กน่ารักคนนี้
"คุณเป็นผู้ใหญ่ควรแต่งตัวให้มิดชิดเพื่อเป็นตัวอย่างให้แก่เยาวชน แต่กลับมาแต่งตัวอ่อยเหยื่อ"
"อ๋อ...เธอจะบอกว่าฉันเป็นคนผิด ที่ใส่เสื้อเปิดอกแต่เธอแอบมองไม่ผิด"
"หนูไม่ได้แอบมองเพราะไม่ได้มีรสนิยมชอบคนแก่"
ชมพูตอบลอยหน้าลอยตาทำให้คนตัวโตหัวเสียที่เธอกล้าว่าเขาแก่ ชมพูยิ่งชอบใจ