หย่าพ่ายรักเมีย

เมียของภพมีนิยามสั้น ๆ ว่า แม่ชี เพราะเธอทน เธอยอมทุกอย่าง ไม่หือไม่อือไม่แข็งข้อใส่เขา เมียแสนดีหาได้ง่าย ๆ ที่ไหนกันเล่า แต่ภพกลับหาทางถีบส่งเธอ ขึ้นชื่อความทนทาน เธอจับได้ว่าเขามีกิ๊กก็ยังทน



ในเช้าวันนี้จึงได้พบหน้าสามีที่หายหัวไปทั้งคืน กลับมาในสภาพอ่อนเพลียอย่างเห็นชัด แต่ลี่ลี่เลือกที่จะไม่ถาม เธอเดินผ่านเขาไปที่ห้องครัวทันที
ภพมองตามภรรยาที่ไร้ความสนใจในตัวตนเอง แล้วก็พอดูออกว่าเธอกำลังไม่พอใจเขา คนที่พยายามจะกลับมาประคับประคองครอบครัวเอาไว้แม้กำลังพังลงจึงเดินตามหลังเธอมาติด ๆ
"ทานข้าวเช้าหรือยัง"
"ยังค่ะ"
"จะทำอะไรกิน"
"ข้าวผัดค่ะ"
"อย่างเดียวเหรอ ลูกจะได้สารอาหารเพียงพอหรือเปล่า"
ขณะนั้นลี่ลี่จึงช้อนสายตาเรียบนิ่งขึ้นมาสบ ภพประหม่าหน่อยหนึ่งรู้สึกเย็นวาบตรงสันหลัง
"ลี่รู้ค่ะว่าลี่ต้องดูแลตัวเองกับลูกยังไง พี่ภพไม่ต้องห่วงหรอก"
"ไม่ให้ฉันห่วงได้ไงนั่นก็ลูกฉัน"
เธอถึงกับแสยะยิ้ม "ปากบอกเป็นห่วงลี่กับลูก แต่พี่หายไปไหนมาทั้งคืนล่ะคะ ไม่ใช่ไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นหรือ"
ความสำคัญที่รั้งท้ายอย่างเธอจะไปเรียกร้องอะไรจากเขาได้ มีทะเบียนสมรสก็เพียงไว้ประดับหน้าตาในสังคม ใครจะรู้ดีเท่าเธอเล่าว่านอนกอดทะเบียนสมรสเน่า ๆ นี้ทุกคืน
ภพพูดไม่ออกความจริงจุกอก เลี่ยงปะทะไปก่อนในช่วงนี้
"ฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะ"
"ไปเถอะค่ะ พี่ภพไม่จำเป็นต้องบอกลี่ก็ได้ ทุกทีพี่ก็ไม่เคยเห็นหัวลี่อยู่แล้ว"
"ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจเธอแล้วกัน"
คนเป็นสามีถอนหายใจเฮือก จะโกรธอะไรเขานักกับอีเรื่องแค่นี้