ดุจดวงใจ dearest

วิธาน x ทอป่าน
ความสัมพันธ์ในอดีตที่จบลงด้วยดี นำพาเขากับเธอให้กลับมาเพื่อเป็น ดวงใจ ของกันและกัน
จากเจ้านายกับเลขาฯ สู่เพื่อนนอน คนรัก และครอบครัวแสนอบอุ่นในวันนี้...

"ความจริงป่านก็มีคำตอบในใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว"
ที่ไม่ได้ให้ไปตั้งแต่แรกก็แค่อยากเล่นตัวเท่านั้นละ รีบกระโจนใส่เกินไปก็ใช่ว่าจะดี ให้คนรอได้รู้สึกร้อนอกร้อนใจสักวันสองวัน
"ป่านบอกมาได้เลยนะ ไม่ว่าสถานะไหนผมให้ป่านได้ทั้งหมด หรืออยากให้เราอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ก่อนก็ได้"
ทอป่านอมยิ้ม แล้วยื่นใบหน้าเข้าไปกระซิบบอกอย่างอ้อยอิ่ง "ป่านอยากเป็นคนสำคัญของคุณได้หรือเปล่าคะ..."
"ก็ต้องได้อยู่แล้ว"
วิธานให้คำตอบโดยไม่ลังเลใจเลยแม้แต่น้อย ขอเพียงแค่ทอป่านเอ่ยมา ไม่ว่าสถานะไหน ชายหนุ่มก็ยินดีทั้งนั้น แค่ได้มีเธออยู่ในชีวิตอีกครั้งก็พอแล้ว

- - - - - - - -

"ดวงใจ ชอบคนนี้หรือยังลูก"
หนูน้อยดวงใจในชุดนอนสีครีมมองหน้าแม่ตาแป๋ว ก่อนพยักหน้าหงึกๆ แล้วเอนตัวไปด้านหลังเพื่อพิงอกพ่ออย่างสบายอารมณ์
"อะไรกัน เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันก็ชอบเขาแล้วเหรอ"
ขนาดเพิ่งจะเจอกันได้ไม่กี่วันลูกยังชอบเขาแล้ว ความเป็นวิธานทำให้ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาสมควรที่จะได้รับมัน
"แยะ" ปากจิ้มลิ้มตอบแม่แล้วยกหนังสือนิทานขึ้นทำท่าเหมือนกำลังอ่านไปตามประสา
"อ๋อ ชอบแล้ว"
ทอป่านมันเขี้ยวคำตอบกับท่าทางของยายตัวเล็กเหลือเกิน พอชอบแล้วก็คลอเคลียเป็นลูกแมวเชียว สงสัยกลัวแม่ไม่เชื่อสินะว่าชอบ ทำเอาพ่อยิ้มจนแก้มปริไปหมดแล้ว
"งั้นแล้วให้มาเป็นด่าด๊าของดวงใจได้ไหมหืม"
ถามพร้อมแตะมือที่ขาอวบเบาๆ เรียกความสนใจจากลูก คราวนี้ศีรษะทุยที่ซบอยู่กับอกพ่อส่ายไปมา เท้าเล็กๆ ก็ขยับถูไถกับที่นอนอย่างอารมณ์ดี เพราะแม่ปล่อยให้ได้เล่นนานกว่าทุกคืน
"อ้าว เป็นไม่ได้เหรอ"
"โย โย"
คำตอบที่คาดไม่ถึงนั้นทำทอป่านหน้าเหวอไปเล็กน้อย ก่อนยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจ ถึงลูกจะรักแมวมากแค่ไหน แต่ลูกจะให้แมวเป็นทุกอย่างที่ลูกอยากให้เป็นไม่ได้!
"พี่เมโลฯ เป็นแมวนะลูก เป็นด่าด๊าของหนูไม่ได้"