เล่ห์เรียงเพียงรัก

"ตีให้ตายเชียวหลานคนนี้ ชอบทำอะไรเสี่ยง ๆ อยู่เรื่อย แล้วตกลงว่าไงบอกย่าได้ยังว่ารักเขารึเปล่า"
"ก็ถ้าไอ้อาการ อยากเห็นหน้า อยากพูดด้วย อยากกอด อยากจูบ ไม่ชอบเวลาเธอไปยิ้มให้ผู้ชายคนอื่น ไม่ชอบเวลามีคนเข้ามาก้อร่อก้อติกเธอมันเป็นอาการของความรัก ก็คงใช่กระมังครับ" พอกลับมาพูดเรื่องนี้ นราภพตอบผู้เป็นย่าเสียงเนือย คุณนภาตาโต ไม่ใช่เล่น ๆ เลยนะเนี่ย อาการเข้าขั้นเลยหลานชายเธอ
"ก็รู้นี่...แล้วบอกเขาหรือยัง"
"เขาไม่เห็นผมในสายตาเลย จะให้ผมบอกยังไง"
"แต่เขาอยู่ในสายตาเราใช่ไหม"
"ครับ"
"งั้นก็ง่ายนิดเดียว" เครื่องหมายคำถามขึ้นเต็มหน้าหลานชาย คุณนภาจึงอธิบายต่อ
"ความรักมันมีหลายรูปแบบ รักแล้วไม่จำเป็นต้องครอบครองก็ได้จริงไหม แค่เห็นเขาอยู่ดีมีสุขเราก็สุขใจได้เหมือนกัน"
"แต่ผมไม่ชอบแบบนี้เลย" ผู้เป็นหลานหน้ามุ่ย
"ก็ง่ายอีกเหมือนกัน"
นราภพไม่เข้าใจว่าย่าพยายามจะสื่ออะไร ผู้เป็นย่ารีบขยายความ
"ง่ายสิ อยากได้ก็ฉุดเขามาไง บังคับจิตใจให้เขารัก ภพสามารถทำได้อยู่แล้ว พร้อมทั้งเงิน ทั้งคน และอำนาจ ย่าเองก็ไม่ขัดถ้าหลานจะทำแบบนั้น แต่จะรับได้ไหมกับความรักที่ได้มาด้วยการบังคับ ชีวิตจริงไม่ใช่นิยายนะ ผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชายหล่อรวยเลวไปซะทุกคน เวลาอาจจะช่วยได้สำหรับบางคู่ แต่อีกหลายคู่ต้องทนอยู่กันแบบทรมาน เหมือนตายทั้งเป็นเพราะความไม่เข้าใจกัน ลงท้ายก็อยู่ด้วยกันไม่ได้"
"โธ่...คุณย่าเล่นดักทางหมดแบบนี้"
"ย่ากำลังพูดเรื่องจริงของชีวิตคู่อยู่ต่างหาก"