ชาตินี้ไม่ขอเป็นภรรยาคนเถื่อน

"หนูขอซื้อได้ไหมคะ หนูจะดูแลมันอย่างดีเลยค่ะ"
หวานฤทัยหันไปถาม ดวงตาเป็นประกายด้วยความหวัง
"ไม่ได้ ตัวนี้ฉันตั้งใจเก็บไว้ให้คนพิเศษของฉันเท่านั้น"
ภูมินทร์ตอบเสียงเย็นชา
หัวใจของหวานฤทัยหล่นวูบเจ็บแปลบ
"คนพิเศษเหรอคะ"
"ใช่ ผู้หญิงที่ฉันรัก... เธอสวย อ่อนหวาน และบริสุทธิ์เหมือนม้าตัวนี้" ริมฝีปากคมเหยียดยิ้มบางๆ ดวงตาฉายแววอ่อนโยน
น้ำตาของหวานฤทัยคลอขึ้นมาใต้ผ้าปิดหน้า หัวใจแทบสลาย... เขามีคนที่รักอยู่แล้ว ความหวังเล็กๆ ที่เธอเคยมีพังทลายลงในพริบตา
"คุณภูคงรักเขามากสินะคะ" เธอถามเสียงสั่น