คู่กัดหวามรักซีอีโอรามร้าย

"นี่ ไม่ใช่ฝีมือแม่ใช่ไหม?"
เขาเงยหน้ามองเธอ ดวงตาวาววับอันตราย
รามาวตีหัวเราะชอบใจ
"ชอบดูถูกฝีมือชาวไร่นัก เป็นไงล่ะอร่อยมั้ยคะ"
แต่เธอยังไม่ทันได้หัวเราะต่อ ราม ก็พุ่งตัวเข้ามาคว้าเอวเธอไว้ ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะประทับลงมา
"อื้อ!" รามาวตีพยายามดิ้น แต่แขนแกร่งกอดรัดเธอไว้แน่น
ราม บดเบียดริมฝีปาก บังคับให้เธอเปิดปาก ก่อนจะส่งอาหารเผ็ดร้อนจากปากเขาเข้าสู่ปากเธอ รามาวตีพยายามดิ้นรน แต่ก็ต้องกลืนลงไปจนได้
"เป็นไง อร่อยไหม?" เขากระซิบข้างหู เสียงแหบพร่า
"คุณ..." เธอหอบ หน้าแดงก่ำทั้งจากความเผ็ดและความใกล้ชิด
แต่แล้วราม ก็ชะงัก เมื่อรู้สึกถึงความนุ่มนวลของริมฝีปากเธอ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนผม และความอบอุ่นของร่างบางในอ้อมแขน
เขาก้มลงจูบเธออีกครั้ง แต่คราวนี้อ่อนโยนกว่าเดิม ไม่มีความเผ็ดร้อนของอาหาร มีเพียงความหวานละมุนของความรู้สึกที่พลุ่งพล่านในอก