ไข่มุกในผืนป่า

เมื่อน้องชายร่วมฟ้าที่ถูกปกป้องจากพี่สาวข้างบ้านมาโดยตลอด...อยากเปลี่ยนสถานะมาเป็นคนปกป้องเธอบ้าง พี่สาวหัวร้อนจะยอมใจอ่อนแต่โดยดี...หรือต้องให้ใช้กำลัง!


"คุณ! กลับมาทำอะไรอีกล่ะ?"
นั่นคือประโยคแรกของคนปากแข็งที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก สมควรให้เขาย้อนกลับมาไหมล่ะนั่น
"ให้พูดใหม่อีกรอบ"
นึกอยากดัดนิสัยคนปากแข็ง สร้างกำแพงไว้สูงลิบขนาดนั้น เขานี่แหละจะทลายกำแพงนั้นเอง
"ร้องไห้เพราะผมขนาดนี้ ยังกล้ามาไล่เขาอีกงั้นเหรอ?"
"ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะคุณ อย่าสำคัญตัว"
"ปากแข็ง!"
คนปากแข็งจ้องคนตรงหน้าด้วยดวงตาวาวโรจน์ โกรธที่เขาทำราวกับอ่านใจเธอออกไปเสียหมด จะกลบเกลื่อนด้วยเหตุผลอะไรไม่ให้เขาคิดเข้าข้างตัวเองดีนะ
คนอะไรหน้ามึนชะมัด! ไล่ยังไงก็ไม่ไป!
แต่พอเขาจะไป ตัวเธอเองนั่นล่ะที่ฟูมฟายไม่หยุดไม่หย่อน
"พูดด้วยตัวเองอีกครั้งต่อหน้าผม ว่าอยากให้ผมไป...รอบนี้จะไม่กลับมาแล้วจริง ๆ"
"ฉัน..."
อารัญไม่เปิดโอกาสให้คนตัวเล็กได้พูดตามที่ใจนึก
ริมฝีปากหนาทาบทับลงไปแทนคำตอบด้วยความคิดถึงโหยหา มือหนากอบกุมดวงหน้าหวานละมุนอย่างทะนุถนอมราวกับกลัวว่าเธอจะแตกสลายเพราะความเจ็บปวดที่ประเดประดังเข้ามาจนยากเกินจะรับไหว
จุมพิตนี้จะคอยซับน้ำตา...แทนทิชชูม้วนนั้นที่เพิ่งหมดไป!