หม่อมฉันมิใช่หญิงกินผัว

แม่ลออผู้หลบเข้ามาอยู่ในวังเพชรพัชรังสรรค์ด้วยหนีคำนินทาว่าเป็นหญิงกินผัว ทำให้เธอได้พบกับพระองค์ชายเพชรผู้ไม่เชื่อในเรื่องงมงาย ซ้ำยังพร้อมท้าทายพญายมด้วยการทรงลอบเข้าหาหล่อน งามถึงเพียงนี้ต้องตายก็ยอม



"ชาย! ชายมิรู้เรื่องเลยหรือ ว่าแม่คนนี้เป็นหญิงกินผัว ที่แม่ส่งแม่ลออมาที่นี่ก็เพียงแค่หวังให้ชายเมตตาเลี้ยงหล่อนไว้เอาบุญ ให้หล่อนได้หลบเสียงครหา ให้หล่อนได้ถวายงานรับใช้ มิใช่ให้ชายเอามาเป็นเมีย" คุณจอมแม้นกล่าวออกมาอย่างรับไม่ได้ ทำให้พระองค์ชายเพชรไม่เข้าพระทัยนัก

"จนป่านนี้แล้วคุณแม่ยังเชื่อเรื่องดวงกินผัวอยู่อีกหรือขอรับ หากแม่ลออเป็นหญิงกินผัวจริง ๆ ป่านนี้ชายก็คงไม่มานั่งอยู่กงนี้เป็นแน่" พระองค์ชายทรงเถียงปกป้องแม่ลออทันที

"ชาย! จะทำตัวเช่นพวกฝาหรั่งไปถึงไหน ความเชื่อเรา เราก็ควรจะเชื่อไว้"

"ชายมิได้ทำตัวเยี่ยงฝาหรั่งขอรับแลไม่เคยคิดจะทำ แต่ชายมิเห็นว่ามันจะเป็นเรื่องจริง พวกคนที่ลือก็เหลวไหล อย่างไรเสียแม่ลออก็เป็นเมียชายแล้ว แลชายเองก็ต้องรับผิดชอบเลี้ยงดูหล่อนนะขอรับ" พระองค์ชายทรงคิดไว้นานแล้วว่าหากไม่ทรงรวบหัวรวบหางแม่ลออ มีหวังคุณจอมแม้นก็คงไม่มีทางยอมแลยกสารพัดเหตุผลมาคัดค้านเป็นแน่ แม้คุณจอมจะไม่ได้มีสิทธิ์ในการปราม แต่ทว่าด้วยความเป็นแม่ พระองค์ก็ทรงอยากให้คุณจอมนั้นยอมรับให้ได้

"นี่หล่อนให้ท่าชายเพชร จนชายเพชรกล้าเถียงฉันฉอด ๆ เชียวรึ ฉันมองหล่อนผิดไปจริง ๆ แม่ลออ" คุณจอมแม้นพาลมาหาแม่ลออที่นั่งเงียบ

"แม่ลออมิได้เข้าหาชายเลยสักนิด มีแต่ชายที่เป็นคนเข้าหาแม่ลออ หากเรื่องนี้จะมีใครผิด ชายก็คงจะเป็นคนผิดขอรับ" พระองค์ชายเพชรทรงออกรับแทนแม่ลออทุกทาง ทำให้คุณจอมนั้นแทบจะไม่ค่อยเชื่อหูตัวเอง

"นี่ชายปกป้องมันถึงเพียงนี้เชียวรึ! แม่หญิงกินผัวคนนี้มีอะไรดีนักหนา"

"หล่อนเป็นคนดีขอรับคุณแม่ แม้หล่อนจะไม่รู้ตั้งแต่คราแรกว่าชายเป็นใคร หล่อนเข้าใจเสียด้วยซ้ำว่าชายเป็นเพียงไพร่ต่ำต้อย แต่หล่อนก็ยังดีกับชายอย่างไม่รังเกียจ"

"หากเป็นเช่นที่ชายว่า แม่คนนี้ก็นับว่าใจง่ายนัก แม่ไม่ขอรับเป็นสะใภ้" คุณจอมแม้นจากเคยเอ็นดูก็แปรเปลี่ยนเป็นชังน้ำหน้าทันที

warning
เนื้อเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องที่ผู้เขียนจินตนาการไม่ได้มีเจตนาพาดพิงบุคคลใดในประวัติศาสตร์