ไม่ยอมรัก

เธอรักทั้งๆ ที่รู้ว่าในสายตาของเขานั้นตัวเองเป็นได้แค่นางร้าย คนนิสัยไม่ดี หัวใจช่างโง่งม

+++++

คำโปรย
"อย่านะ!"
"ทำไม! มีอะไรจะต้องหวง!" คนโดนขัดสีหน้าเข้มจัดด้วยแรงอารมณ์ สายตาของเขาเต็มไปด้วยการกล่าวหา
"ค่ะคือว่า..." หญิงสาวเสหลุบสายตาร้อนแรง เม้มปากพลางมุ่นคิ้ว เธอไม่ได้หวงแต่เขากำลังทำเธอกลัว ควรบอกตามตรง แล้วถ้าพูดออกไปแล้วเขาถามถึงคืนนั้นจะบอกว่าอย่างไร ความคิดสับสนวิ่งวนทำเอาพูดไม่ออก
"..." เขามองเธอนิ่งๆ คล้ายประเมิณ เพียงแพรคงไม่รู้ว่าท่าทางอมพะนำแบบนั้นกำลังทำให้คนอารมณ์ขึ้นตีความไปในแง่ร้าย "ผมไม่ได้แต่งให้แพรมานอนเฉยๆ หรอกนะ ผมเสียเงินไปตั้งหลายล้านต้องได้อะไรคืนบ้าง อย่าเอาแต่ได้อยู่ฝ่ายเดียวดิ"
"..!.." คำต่อว่าทำเอาคนเห็นแก่ได้นึกหงุดหงิด ใช่เธอผิดแต่ถ้าวันนั้นเขาไม่ไปที่ร้าน ไม่ทำแบบนั้น ไม่ทำให้ทุกอย่างเลยเถิด และเขาเลือกทางอื่นคงไม่ต้องมาอยู่ตรงนี้ "ถ้าไม่อยากแต่งคุณก็แค่ปฏิเสธ คุณมายุ่งกับหนูทำไม"
"แพรมายุ่งกับผมก่อนเองนะ คืนนั้นใครเป็นคนเริ่มก่อนจำไม่ได้หรือไง..."
"จำไม่ได้! ไม่อยากจำค่ะ มันไม่ใช่เรื่องน่าจำเลยสักนิดน่ะ" คนขวัญกระเจิงยังทำเก่งด้วยการเชิดหน้าขึ้นอย่างอวดดี
"ฮึๆ" ชายหนุ่มทำเสียงในลำคอ ได้ยินเสียงเสียงบางอย่างดังลั่นอยู่ในหัว ดวงตาคมวาวโรจน์หลุบมองคนปากเก่งอย่างหมายมาด "ไม่อยากจำงั้นเหรอ..."
เสียงทุ้มเยือกเย็นทำคนฟังหนาวจับขั้วหัวใจทว่าร่างกายร้อนผ่าวจากไอระอุซึ่งแผ่จากคนเหนือร่างที่ยังขึ้นคร่อมกักขังราวกับต้องการข่มขวัญทำเอาหญิงสาวสะบัดร้อนสะบัดหนาวว้าวุ่น รู้สึกได้ว่าภัยร้ายรุนแรงกำลังคืบคลานเข้าหา

+++++

Talk : ฝากหมอซันกับแพรไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ