หัสดินเพียงรัก

ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นพวกเขาไม่ได้นิยามมันด้วยซ้ำว่าต้องเรียกว่าอะไร คิดเพียงว่าขอแค่ให้มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ มีความสุขที่ได้ไปกินขนมร้านโปรดด้วยกัน ได้ส่งข้อความบอกฝันดีก่อนนอน ได้เจอหน้ากันตอนอยู่โรงเรียนทุกวัน เผลอแป๊บเดียวมันก็เป็นเวลาถึง 2 ปีแล้วที่สนิทกันมา ทุกอย่างจากวันแรกก็ยังคงเหมือนเดิม



จนกระทั่งวันนั้นที่พ่อของหัสดินพาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในบ้าน



ที่ไร่หอบรัก



"เพียงรัก" หัสดินพึมพำเรียกชื่อคนที่ยืนข้าง ๆ ผู้หญิงคนนั้น

"นี่คุณดาวเดี๋ยวพ่อจะให้คุณดาวย้ายเข้ามาอยู่กับเราที่บ้านนะ"

หัสดินยืนนิ่งฟังพ่อของตัวเองพูดพร้อมทั้งโอบเอวคนที่แนะนำเขาให้รู้จัก แต่สายคมนั้นไม่ได้มองที่ผู้หญิงของพ่อตัวเองด้วยซ้ำ

"ส่วนคนนี้น้องเพียงรักเป็นหลานของคุณดาว"

และในตอนนี้เพียงรักเองก็อึ้งไม่ต่างจากหัสดินเลย เขาไม่รู้จะแสดงสีหน้าออกไปยังไง

"นี่พ่อคิดบ้าอะไรอยู่ พ่อพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านทั้ง ๆ ที่แม่นอนป่วยอยู่เนี่ยนะ"













เสียงสะอื้นของคนน้องนั้นทำให้หัสดินหยุดการกระทำทุกอย่างลง ริมฝีปากเรียวถอนจูบแล้วค่อย ๆ ถอยออกมามองใบหน้าที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา

"ฮึก ไม่ชอบนิ แล้วจะทำทำไมล่ะ ทำไมถึงต้องทำด้วย ฮึก" เพียงรักพูดพร้อมทั้งทุบที่อกแกร่งอยู่อย่างนั้น

สายตาที่แข็งกร้าวในตอนแรกนั้นเหมือนมีวูบหนึ่งที่อ่อนลง แต่มั้นก็เป็นเพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น

"หึ ไม่เก่งแล้วนี่.........แถมยังเหมือนเดิมด้วยสินะ" หัสดินไม่ตอบคำถามแต่กลับพูดต่อพร้อมกับยิ้มขึ้นที่มุมปาก

"ไม่มีอะไรเหมือนเดิมทั้งนั้นเราไม่ใช่ไอ้เด็กโง่คนนั้นอีกแล้ว"

ไม่เป็นเด็กโง่ที่รักคนใจร้ายอีกแล้ว

"อืม...งั้นเหรอ งั้นตอนนี้เป็นเด็กอะไรดีล่ะ เด็กใจแตกเหรอเด็กใจแตกที่ไม่ยอมกลับบ้านตัวเองตั้ง 2 ปี สนุกเลยสิชีวิตอิสระผลานเงินคุณปู่ไปวัน ๆ"

"ใช่ สนุกมากชีวิตที่ไม่ต้องเจอหน้าพี่มันดีมาก และถึงพี่จะว่าเรายังไงก็ตามแต่เราก็จะไม่รับ เงินที่คุณปู่ให้เราแต่ละเดือนเราใช้อย่างประหยัดไม่เคยขอเพิ่มและถึงวันที่เราเรียนจบมีงานทำเราจะกลับมาตอบแทนคุณปู่อย่างแน่นอน"

"คนเรามันจะพูดยังไงก็ได้นี่ให้ตัวเองดูดี เหมือนพวกที่ชอบเป็นเมียน้อยชาวบ้านที่มีคำพูดมีเหตุผลเป็นร้อยเป็นพันอย่างแต่สุดท้ายตัวเองก็แค่เมียน้อยเป็นคนที่สร้างรอยแตกแยกให้กับครอบครัวคนอื่นอยู่ดี ฉันว่านะเธอเองก็คงไม่ต่างอะไรกับน้าเธอหรอก"










เพียงรักนั่งนิ่งตามที่อีกฝ่ายขอ หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวกับการกระทำของคนพี่ ถ้าหยุดเวลาในตอนนี้เอาไว้ได้ก็คงจะดี และหากสมมุติว่ามีเวลาเพียงแค่นาทีเดียวที่จะสามารถลืมฝันร้ายที่ผ่านมาและย้อนกลับไปเป็นเด็กหัวปูดเท่าลูกมะนาวกับพี่ชายนักกีฬาในวันนั้น ถ้าเป็นแบบนั้นตอนนี้เพียงรักอยากจะทำอะไรที่สุด

เพียงรักไล่สายตามองตามเส้นผมสีดำสนิทก่อนจะค่อย ๆ ก้มลง กลิ่นหอมของแชมพูสระผมอ่อน ๆ นั้นก็ยังเป็นกลิ่นเดิมที่คนพี่เคยใช้ เรียวปากบางยกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะจรดลงตรงกลางหัวของคนที่กำลังซบเขาอยู่พร้อมกับเปลือกตาอ่อนค่อย ๆ ปิดลง อยู่อย่างนี้กันสักพักมือหนาก็เปลี่ยนเป็นค่อย ๆ สวมกอดเอวเล็กเอาไว้ ทั้งสองอยู่ใกล้แนบชิดกันจนได้ยินเสียงเต้นของหัวใจของกันและกัน

"คิดถึง" หัสดินเงยหน้าขึ้นมาพูดโดยที่มือก็ยังคงโอบกอดเพียงรักอย





*สำหรับ ios แนะนำให้ซื้อผ่านเว็บนะคะ