Just Be Friends...แค่เพื่อนกัน

"เราสองคนเป็นอะไรกัน?"
ฉันเคยอยากถามคำนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ทุกครั้งที่ประโยคนี้กำลังจะหลุดออกจากปาก ฉันก็เลือกที่จะเงียบ เพราะฉันรู้ดีว่าคำตอบจะเป็นยังไง
ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกของเราทั้งคู่ ฉันรู้ว่าฉันไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากเขา แต่ถึงอย่างนั้น…ฉันก็ยังยอม
ฉันยอมเป็นคนที่เขาหันมาหาในค่ำคืนที่เขาเหงา ฉันยอมเป็นอ้อมกอดที่คอยโอบอุ้มเขาทุกครั้งที่เขาอ่อนล้า ฉันยอมเป็นรอยยิ้มจอมปลอมที่เขาไม่เคยใส่ใจมองลึกลงมา และที่แย่ที่สุด ฉันยอมเป็นเพียง "ใครสักคน" ในชีวิตของเขา
แสงไฟในห้องสลัวลง ฉันนอนฟังเสียงลมหายใจของเขาที่สม่ำเสมอ หลังจากค่ำคืนที่เรามีอะไรกันอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เขาหลับสบายราวกับว่าเรื่องของเรามันเบาเหลือเกินในหัวใจของเขา ในขณะที่ฉันกำลังจมดิ่งไปกับความรู้สึกที่หนักอึ้งจนแทบลืมหายใจ
ทำไมกัน?
ทำไมคนที่ทุ่มเททุกอย่างให้เขา ถึงเป็นคนที่ถูกลืมเสมอ ทำไมฉันถึงต้องมานอนร้องไห้เงียบๆ ข้างคนที่ฉันรัก ทั้งที่เขาอยู่ตรงนี้?
ฉันหันไปมองใบหน้าที่ฉันหลงรักมาตลอด คนที่ฉันคว้าเขามาได้เพียงร่างกาย แต่ไม่เคยได้หัวใจของเขาเลยสักครั้งเดียว
ฉันกัดริมฝีปากแน่น ข่มน้ำตาที่มันเอ่อล้น มือของฉันเอื้อมไปหมายจะสัมผัสเขา แต่สุดท้ายก็ต้องหยุดลงกลางอากาศ ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะกอดเขาในตอนที่เขาหลับด้วยซ้ำ
ฉันควรจะตัดใจ แต่ทำไมทุกครั้งที่เขาหันกลับมา ฉันถึงยังยอมเปิดประตูให้เขาเข้ามาเสมอ? ทำไมทุกครั้งที่เขากระซิบข้างหูว่า "คิดถึง" ฉันถึงยังโง่พอที่จะเชื่อ?
และทำไมทุกครั้งที่เขาจากไป ฉันถึงยังคงรอเขาเหมือนคนโง่แบบนี้



**ทดลองอ่านตัวอย่างก่อนถ้าชอบค่อยตัดสินใจซื้อนะคะ**
**ใครที่อ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไงก็ฝากคอมเม้นต์รีวิวให้ด้วยนะคะ นักเขียนจะได้นำไปปรับปรุงต่อไป ขอบคุณค่ะ**
**ใครที่ใช้ ios แนะนำให้ซื้อผ่านหน้าเว็บไซต์จะถูกกว่าซื้อใน app นะคะ**