ผีดิบ ขุนหมื่น

ทว่า! เมื่อคล้อยหลังของตาเฒ่าคำ จู่ๆศพของนายทหารขุนหมื่นท่านนั้น ก็ลุกพรวดตรงมาจับ หัวไหล่ของอิน ทำให้อินต้องสะดุ้งตัวลอย

"เห้ย! อะไรวะเนี่ย ไอ้มิ่ง..เผ่นโว้ย" อินว่า ก่อนจะกระชากแขนของมิ่ง แล้วสัพเท้าสวบๆ ออกวิ่งไปจากตรงนั้น

อินกับมิ่งต่างก็บี้ตะบึง อ้อเหยียดหนีกันอย่างไม่คิดชีวิต

ทั้งสอง วิ่งหนีล้มลุกคลุกคลาน ฝ่าดงหญ้าขึ้นสูงไปตามเส้นทางที่พวกเขาเพิ่งเดินผ่านมา เสียงฝีเท้าไล่หลังดังสวบๆตามหลังมาติดๆ

"ไอ้มิ่ง วิ่งเร็วเข้าโว้ย" อินตะโกนสุดเสียง

"ข้า..ข้าหายใจไม่ทันแล้ววะอิน" มิ่งหน้าซีด มือทั้งสองข้าง ยันต้นไม้ไว้เพื่อพยุงตัว เขาหอบหายใจหนัก

อินกระชากแขนเพื่อนสุดแรง "ปะโธ่โว้ย! เอ็งจะมาหยุดกันทำไมตอนนี้เล่า มันกำลังมา"

"ตึก" เสียงฝีเท้าหนักๆกระแทกพื้นดิน พร้อมกับเงาร่างสูงใหญ่ ที่กระโจนออกจากแนวต้นไม้ ตรงเข้ามาหาพวกเขา

อินเบิกตากว้าง ก่อนจะเห็นร่างของมันอย่างชัดเจนในแสงจันทร์ที่ส่องผ่านยอดไม้

รางของขุนหมื่นสูงใหญ่ ผิวหนังซีดขาว แต่แข็งตึงราวกับหิน

ดวงตาสีดำสนิทสะท้อนแสงวาววับ มือที่เต็มไปด้วยเล็บยาวแหลมยื่นออกมา หยดน้ำลายเหนียวไหลยืดลงพื้น

"พวกเอ็ง เป็นใคร" เสียงของมันดังต่ำก้องสะท้อนออกมาเหมือนเสียงกระซิบจากนรก

มิ่งหน้าซีดเผือด มือไม้สั่นจนควบคุมตัวเองไม่ได้
ผะ..ผะผีดิบ อินนั้น..มะ..มันเป็นผีดิบ" มิ่ง ตะกุก ตะกักออกมา