คู่มือสมาธิ เล่มที่ 24 (จบ) จากซีรีส์ 99 เล่ม

การฝึกสมาธิในพระพุทธศาสนาเป็นการฝึกฝนจิตใจให้มีความสงบและมั่นคง โดยผ่านการทำสมาธิและวิปัสสนา ซึ่งเป็นหลักการสำคัญในการพัฒนาจิตใจที่ได้รับการสั่งสอนจากพระพุทธเจ้า สมาธิในที่นี้หมายถึงการทำให้จิตใจอยู่ในภาวะที่สงบและปราศจากความฟุ้งซ่าน โดยการฝึกสมาธิสามารถทำได้หลากหลายรูปแบบ เช่น การนั่งสมาธิ การฝึกหายใจ หรือการเดินจงกรม เป็นต้น
พระพุทธศาสนาเชื่อว่า การฝึกสมาธิสามารถช่วยให้เราเข้าถึงความจริงแห่งธรรมชาติ และเป็นหนทางที่จะหลุดพ้นจากการทุกข์ทนและความไม่สบายใจในชีวิตประจำวัน โดยผ่านการเห็นตามความเป็นจริงและการเข้าใจในธรรมชาติของจิตใจ การฝึกสมาธิจึงไม่ใช่เพียงการฝึกฝนจิตให้สงบเท่านั้น แต่ยังเป็นการฝึกตนให้รู้จักตนเองและเห็นเหตุและผลในชีวิตได้อย่างชัดเจน
สมาธิในพระไตรปิฎก หมายถึง สภาวะของจิตที่ตั้งมั่น ไม่ฟุ้งซ่าน และแน่วแน่อยู่ในอารมณ์อันเดียว (เอกัคคตา) ซึ่งเป็นองค์ประกอบสำคัญในพัฒนาจิตใจและปัญญาในพระพุทธศาสนา สมาธิในพระไตรปิฎกปรากฏในหลายบริบท ทั้งในฐานะการฝึกจิตเพื่อความสงบ (สมถะ) และการใช้สมาธิเป็นเครื่องมือในการพิจารณาเพื่อปัญญา (วิปัสสนา)