แค่เมียนอกหัวใจ

คนอย่างสจ.หนึ่ง หญิงแกร่งแห่งพระกาฬบุรีไม่เคยยอมแพ้ใคร ยกเว้นอย่างเดียว คือผู้ชายที่ได้ชื่อว่าผัวอย่างเสกข์ ที่ต่อให้พยายามมากแค่ไหน เธอก็เป็นได้แค่เมียนอกหัวใจสำหรับเขาอยู่ดี
“เมียนอนอยู่โรงพยาบาลสามคืน แต่ผัวหายหัว ดอกไม้ซักช่อก็ไม่มี”

ต้องเป็นผัวที่ห่วยแตกขนาดไหน

“นี่ยังไม่นับรวมพาชู้หลบกระสุน ปล่อยให้เจ้าสาวโดนยิงจนเป็นขี้ปากชาวบ้านไปทั่ว”

คิดถึงข้อนี้ ศุทธนุชก็ยิ่งเจ็บใจ

ถึงพ่อของเสกข์จะใช้บารมีช่วยปิดข่าว แต่เดาไม่ยากหรอกว่าคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ต้องแอบเม้าท์กันไปถึงไหนต่อไหน

“เสกข์”

เสกข์แกล้งทำหูทวนลม เก็บเสื้อผ้าเสร็จ ชายหนุ่มก็เดินออกไป กูไม่อยากคุยกับคนประสาท

“เสกข์!!”

ศุทธนุชตามมากระชากแขนเสื้อของผู้กองหนุ่ม เมื่อเห็นว่าไอ้ผัวเฮงซวยทำท่าจะเดินหนีไปดื้อๆ

“นี่..."

เสกข์สะบัดแขนออก ไม่รุนแรง แต่ศุทธนุชที่เอวบางร่างน้อยอยู่เป็นทุนเดิม เธอก็แทบซวนเซ

“ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าไม่ได้ตาย”

ผู้กองหนุ่มหันกลับมาเผชิญหน้า เท้าเอวมองเมียนอกหัวใจ แววตาของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความเย็นชา

“ถ้าตาย สาบานว่าจะไปถึงงานศพเป็นคนแรก”



**ไม่มีนอกกาย ไม่มีนอกใจ พระเอกแค่ไม่ได้รักนางเอกมาแต่แรกค่ะ

***พระกาฬบุรีเป็นจังหวัดสมมติ ตั้งอยู่ในประเทศสมมติที่เกิดขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียน

ไม่ได้มีเจตนาพาดพิงถึงสถานที่ บุคคลหรือเหตุการณ์ใดๆ ทั้งสิ้นค่ะ