เดนดาวNeverDie

ชีวิตมันโคตรจะแอบสแตร็กต์ และเกือบจะเอกซ์เพรสชันนิสม์ แต่แผลเป็นแม่งเหมือนจริงสัตว์ ๆ อย่างสัจนิยม ความรักก็คงเป็นแผลชนิดหนึ่ง รสหวานเลี่ยน เสี่ยงเป็นโรค ก็นิยายเพ้อฝันสอนไว้อย่างงั้น สอนให้รู้ว่ารัก แม่งบ้า เป็นความคลั่งไคล้อันไร้เหตุผลที่โคตรจะสมจริงราวบาดแผล (กูพูดวนและ) แต่นั่นแหละ พอหายใจทิ้งไปวัน ๆ ทรงจำในอดีตแม่งก็ปะติดปะต่อตัวเองเป็นงานคอลลาจ ฉีก สร้าง ซ้อน แทรก แปะประสานด้วยกาวลวง สลับสล้างเป็นภูมิประเทศอันซับซ้อนด้วยคลื่นเนินและหุบเหว เชื่อถือไม่ได้สักอย่าง ออกมาเป็นเรื่องเป็นราวที่พอจะเล่ารู้เรื่องอยู่ แต่ไปวัดไปวาไม่ได้เลย แล้วดันเสือกมีชีวิตอีก (ชีวิตแอบสแตร็กต์) เขินหน่อย ๆ คันแก้มนิด ๆ แบบ...เล่นมุกเพื่อสำแดงอารมณ์อันเหวี่ยงไหว ไม่มีฉากระห่ำชักปืน (แต่มีชักเทียนพรรษาออกมาจุด แล้วค่อยดับไฟด้วยปากเป่า + สัทพจน์ ฟิ้ว...) มันก็แค่ มนต์รักเลียบคลอง เสี่ยว ๆ เรื่องหนึ่ง เสี่ยวที่เป็นคำแสลง มีความเรื่อยเปื่อยเป็นเอกลักษณ์ (ไปเรื่อยไปเทื่อย เอื่อยเฉื่อย เลื่อนเปื้อน ยาดยืด หยดย้อย) มีความฝันซาซึมบนกระดาษรองปาท่องโก๋ (แม่ง) มีดาวแดดวับวามบนคลื่นคลอง แล้วก็มีน้ำหน้ามันว่ายวนอยู่ในหัว (เฉียบ) ชะล้างคราบรอยยิ้มมันเท่าไรก็ไม่สะอาด หลงรักเฉียบพลันอย่างนิยายรักทั่วไป แล้วไอ้หัวใจสองดวงนี้ก็ตึกตักราว ๆ กึ่งพุทธกาล พ.ศ. 2552 เต้นแรงแทบระเบิดอยู่แถวบ้าน แถวอำเภอบ้านโป่ง ราชรี รหัสไปรษณีย์ 70110

แนะนำให้อ่านนิยายก่อน แล้วคุณจะอ่านเรื่องย่อได้รู้เรื่องขึ้น


TW : คำหยาบ, ความรุนแรง, การพยายามฆ่าตัวตาย